Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

‘Verzwijgen is de ergste vorm van liegen.’

Angele Steentjes 29 april 2018
In veel opzichten is dit een bijzonder boek voor mij geweest. Allereerst besloot ik dit te lezen ter gedachtenis van een vriend. Als veelvuldig theaterbezoeker besloot hij iemand te gaan volgen zodat je een breder beeld van iemands werk kreeg. Zijn keuze viel op Marjolijn van Heemstra. Helaas overleed hij vrij plotseling en als herinnering aan hem volg ik nu haar als dat kan.
Ondertussen weet ik dat hij een goede smaak had – eigenlijk wist ik dat al langer – want ik heb sindsdien twee voorstellingen van haar gezien en dit boek ‘En we noemen hem’ gelezen. Het boek greep mij al snel en het bijzondere was dat de hoofdpersoon twijfelde of zij haar kind ‘Frans’ zou noemen, wat de naam van mijn overleden vriend was. Daarnaast speelt de Prinsengracht 266 in Den Haag een belangrijk rol in dit boek. Ik bezorg de post in het centrum van Den Haag maar bijna nooit op de Prinsengracht. Toevallig wel een keer toen ik dit boek aan het lezen was. Ik ontdekte dat dit nummer (niet) meer bestond en zeker de afgelopen decennia niet heeft bestaan. Wel had ik die dag voor juist dit niet-bestaande nummer een brief van een postzegelwinkel uit Roermond.
Maar deze merkwaardige samenloop van omstandigheden is niet de reden waarom ik dit een goed boek vond. Naast een interessant verhaal is het goed opgezet en heeft veel vaart door de korte hoofdstukken, de korte zinnen en de vele dialogen.
Het opent met een sterke proloog. De auteur somt in een paginalange zin diverse gebeurtenissen op, dat als deze niet waren gebeurd, dit verhaal niet was geschreven. Vervolgens sleept Van Heemstra je mee in de zoektocht naar een neef naar wie zij haar kind dat op komst is, wil vernoemen. De vertelster heeft de ring van deze bommenneef geërfd en wil door haar kind te vernoemen hem alsnog eren. De neef was een verzetsheld zo vertelt de familiesage maar niemand weet eigenlijk het exacte verhaal. De vertelster gaat op zoek naar de ware toedracht en ontdekt dat het verhaal toch iets anders is dan haar is verteld. De held verschrompelt langzaam maar zeker.
Het boek geeft een goed inzicht hoe heldenverhalen ontstaan en ook van de situatie en problemen van oud-verzetsmensen na de oorlog. Van Heemstra beheerst heel goed de kunst op spanning op te bouwen en het tempo in het verhaal vast te houden en op juiste moment een wending aan te brengen. Indrukwekkend is haar betoog tegen de geest van haar oom (pag. 195/196) waarin ze uitlegt hoe ze hem nog beschermd heeft in dit boek in de hoop dat ergens blijkt dat hij spijt heeft van alles wat is gebeurt. Het lijkt dan alsof zij spijt heeft dat ze maar een deel van het verhaal heeft verteld. ‘Verzwijgen is de ergste vorm van liegen,’ merkt ze op over haar eigen boek.
Een heel geslaagd boek, goed voor een middag en avond leesplezier want je schiet er door heen. En weer denk ik: ‘Frans had het goed gezien dat deze Marjolijn van Heemstra heel interessante dingen doet.’

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Angele Steentjes