Lezersrecensie
Liefde voor taal
Dit boek begint bijna als een misdaadroman. Twee hartsvriendinnen, Lilith en Violaine (“altijd in die volgorde” – blz. 5) groeien samen op aan de Noord-Franse kust. Ze zijn zelfs meer dan hartsvriendinnen, ze zijn bijna zussen, ze zijn bijna samen één. Tot de puberteit inzet en ze toch elk hun eigen plekje in het heelal willen veroveren. Aan die vriendschap komt abrupt een einde als ze beslissen samen zelfmoord te plegen…
Na drie inleidende hoofdstukken, waarin we twee van de belangrijkste personages leren kennen, slaat het verhaal om. Verschillende personages en vertelperspectieven wisselen elkaar af en het duurt een aantal hoofdstukken vooraleer het verhaal weer op de rails zit. Daarna krijgen we het verhaal vooral te horen vanuit de ogen van Vieux-Rose, de dochter van Lilith.
“De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. De allesverterende liefde.” Dit belooft het achterplat. Dat is ook zo. Alleen overdrijft Lara Taveirne hierin. Daar waar Konrad nog zijn functie in het verhaal had, kon Milena eigenlijk achterwege blijven. Het komt een beetje over als was het absoluut noodzakelijk om geen enkele vorm van liefde uit te sluiten. Dat is jammer.
Een liefde waar het achterplat het niet over heeft, maar die misschien nog het meest tot uiting komt in dit boek, is de liefde voor taal. “Zij zette alle middelen in, ook de uiterste topjes van haar tenen, om bij hem te komen, en dat deed pijn. Ja, zij bezeerde zich aan hun liefde” (blz. 129). En zo zijn er nog veel voorbeelden van deze beeldrijke taal in het boek te vinden. Ook de sterke sfeerschepping zorgt ervoor dat je in het verhaal gezogen wordt.
Een grote plus dus voor de taal in het boek. Het is dan ook terecht dat dit boek in 2015 bekroond werd met de Debuutprijs voor Beste Vlaamse Debuutroman. Aan het verhaal zelf kon hier en daar nog gesleuteld worden om er een echte topper van te maken.
Ondertussen is van deze Brugse ook “Hotel zonder sterren” verschenen. En ook dit boek gaat over… de liefde.
Na drie inleidende hoofdstukken, waarin we twee van de belangrijkste personages leren kennen, slaat het verhaal om. Verschillende personages en vertelperspectieven wisselen elkaar af en het duurt een aantal hoofdstukken vooraleer het verhaal weer op de rails zit. Daarna krijgen we het verhaal vooral te horen vanuit de ogen van Vieux-Rose, de dochter van Lilith.
“De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. De allesverterende liefde.” Dit belooft het achterplat. Dat is ook zo. Alleen overdrijft Lara Taveirne hierin. Daar waar Konrad nog zijn functie in het verhaal had, kon Milena eigenlijk achterwege blijven. Het komt een beetje over als was het absoluut noodzakelijk om geen enkele vorm van liefde uit te sluiten. Dat is jammer.
Een liefde waar het achterplat het niet over heeft, maar die misschien nog het meest tot uiting komt in dit boek, is de liefde voor taal. “Zij zette alle middelen in, ook de uiterste topjes van haar tenen, om bij hem te komen, en dat deed pijn. Ja, zij bezeerde zich aan hun liefde” (blz. 129). En zo zijn er nog veel voorbeelden van deze beeldrijke taal in het boek te vinden. Ook de sterke sfeerschepping zorgt ervoor dat je in het verhaal gezogen wordt.
Een grote plus dus voor de taal in het boek. Het is dan ook terecht dat dit boek in 2015 bekroond werd met de Debuutprijs voor Beste Vlaamse Debuutroman. Aan het verhaal zelf kon hier en daar nog gesleuteld worden om er een echte topper van te maken.
Ondertussen is van deze Brugse ook “Hotel zonder sterren” verschenen. En ook dit boek gaat over… de liefde.
1
Reageer op deze recensie
