Helaas geen dodelijk cocktail

Hoe ver zou jij gaan voor een dak boven je hoofd en eten op je bord? Hoe groot is je rechtvaardigheidsgevoel en welke morele bezwaren zet je daarvoor opzij? Over die vragen buigt Tamara Geraeds zich in haar nieuwste thriller Doden praten niet.

Het zit Maud niet mee. De ene tegenslag na de andere deed haar uiteindelijk op straat belanden. Daar wordt ze op een dag aangesproken door de charismatische Paul. Hij overtuigt haar ervan deel te nemen aan een gewaagde wraakactie. Uiteindelijk neemt Mauds rechtvaardigheidsgevoel de bovenhand en stemt ze in. Het is het begin van een – op zijn zachtst gezegd – bijzondere samenwerking.

Maud heeft natuurlijk niets te verliezen, maar toch laat ze zich wel heel snel overtuigen om in dit drastische plan mee te gaan. Bovendien verloopt alles wel heel vlotjes. Hoewel de auteur de spanning weet op te drijven, ondervindt Maud weinig echte weerstand in alles wat ze onderneemt. Het loopt bijna van een leien dakje. Gelukkig is er nog de mysterieuze kraker die zich letterlijk boven haar hoofd bevindt. Heel lang blijft het een raadsel wat zijn rol in het verhaal precies is en dat zorgt voor een extra laagje spanning.

Snel afwisselende hoofdstukken en verschillende vertelperspectieven dragen ook hun steentje bij. Je raast als lezer door de bladzijden heen. Het ene moment zit je nog te kleumen in een vervallen bedrijfsgebouw, het volgende ben je Assepoester in een landhuis. Als er al twijfels de kop opsteken, dan worden die snel de nek omgedraaid. 'Wie doet lijden, moet lijden' lijkt het devies van Maud en Paul en dat maakt van hen een gevaarlijk duo. Dat gegeven had net iets verder uitgediept mogen worden. De chemie tussen de twee had voor een dodelijke cocktail kunnen zorgen, die nu helaas de mist ingaat.

Niet alleen Maud, maar alle personages hadden wat breder uitgewerkt mogen worden. Ze blijven redelijk op de vlakte en daardoor mist het verhaal diepgang. De morele thema’s die in de flaptekst al beloofd worden, sluimeren wel aan de oppervlakte, maar er wordt toch behoorlijk snel overheen gewalst. Dat maakt het moeilijker om het verhaal ook echt te voelen en met de personages mee te leven. Het gaat ook allemaal behoorlijk snel en dat komt de vaart van het verhaal misschien wel ten goede, maar niet altijd de geloofwaardigheid en onvoorspelbaarheid. Er zijn gewoon te veel dingen die te gemakkelijk gaan en soms ronduit onrealistisch zijn. Had dit verhaal zich afgespeeld in een wereld zonder internet, dan zou daar misschien nog iets voor te zeggen zijn, maar zoals het nu gepresenteerd wordt, is het hoofdpersonage ofwel niet bijster slim, ofwel niet zo goed neergezet.

Het verhaal moet het dus hebben van het gemak waarmee je het leest. Geen moeilijke woorden of constructies. Geen ingewikkelde plot of overvloed aan personages. Wie op zoek is naar een snelle en 'gemakkelijke' thriller, zal hierin misschien zijn gading vinden. Wie iets meer diepgang verwacht had, blijft op zijn honger zitten.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een duister boek' en 'Lees een snel boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.