De roman Lieve Chris is op een filmische wijze geschreven, maar helaas blijft het verhaal oppervlakkig.

Het boek Lieve Chris van Sabine van den Eynden en Antoinette Hoes is een roman die onmiddellijk de aandacht trekt door zijn filmische schrijfstijl. Het verhaal begint in Amsterdam, waar de ME na meerdere waarschuwingen een kraakpand ontruimt. De ontruiming verloopt allesbehalve subtiel en de jonge Sasja kan maar net ontsnappen dankzij haar ontmoeting met Christina, waarna ze samen het gebouw ontvluchten. Vanaf dat moment ontstaat er een hechte vriendschap tussen hen en worden ze onafscheidelijk. Ze groeien samen op en beleven allerlei avonturen, totdat hun vriendschap op de proef wordt gesteld. Kunnen ze hun vriendschap behouden of zal deze mislopen?

Een opmerkelijke kwestie die naar voren komt bij de roman Lieve Chris is het voorspelbare verloop van het plot. De lezer wordt zelden uitgedaagd of geïntrigeerd door onverwachte wendingen in het verhaal. Ondanks de oorspronkelijke verwachtingen van een setting in de jaren tachtig, ontbreekt het merkbaar aan referenties naar aspecten als muziek, politiek, mode en het dagelijkse leven uit die tijd. Hoewel er hier en daar weliswaar melding van wordt gemaakt, staan deze vermeldingen te los van het overkoepelende verhaal. Het boek laat derhalve duidelijk te wensen over wat betreft een accurate weergave van deze kenmerken uit de jaren tachtig, waardoor er sprake is van een gemiste kans. Dit gebrek wordt bovendien versterkt door het taalgebruik dat duidelijk te modern is voor de periode waarin het verhaal zich afspeelt.

‘Had dat haar zo roekeloos gemaakt? Of was dat gewoon de leeftijd? Zachte weemoed overvalt haar bij de gedachte aan haar jongere ik. Alles in haar leven zou ze zo nog een keer willen doen. Ook haar tienerjaren. En niet - lafjes- met de kennis van nu, maar gewoon opnieuw als wilde en roekeloze zestienjarige die het leven opvreet. Haar enige spijt huist aan de overkant. Daar heeft ze alles gevonden wat ze zocht en ook weer verspeeld. Jammer dat het zo lang heeft geduurd voordat ze dat kon toegeven.’

De spanning in de vriendschap tussen de twee vrouwen ontstaat geleidelijk, doch er manifesteert zich nooit werkelijk een conflict. Zelfs wanneer zij jaren later herenigd worden, lijkt er geen enkel probleem te bestaan. Hierdoor heeft de ontknoping weinig impact en rijst het vraagstuk waarom deze twee vrouwen elkaar eigenlijk uit het oog hebben verloren. Er werd gesproken over een aanzienlijke kwestie die ten grondslag ligt aan een jarenlange stilte, echter de oplossing die aan het einde van de roman gepresenteerd wordt, sluit niet adequaat aan op dit beeld. Het betreft een teleurstellend einde aan de desalniettemin solide opbouw die de auteurs in hun verhaal hebben verwerkt.

Bovendien raken de hoofdpersonages, Sasja en Christina, dusdanig met elkaar verweven dat hun individuele innerlijke conflicten naar de achtergrond verdwijnen. Hierdoor wordt het onderscheid tussen hen soms zelfs bemoeilijkt vanwege opvallende gelijkenissen. Het gebrek aan karakterontwikkeling is merkbaar. Hoewel de ouders van beide personages enige aandacht hebben gekregen, spelen zij een minimale rol in het verhaal en zijn zij niet significant voor de lezer. Een diepere uitwerking van de personages en meer nadruk op hun innerlijke conflicten had de mogelijkheid gegeven om een meeslepende ervaring te creëren waarbij lezers zich kunnen identificeren. Dit zou niet alleen het niveau van het verhaal verhogen, maar ook de impact vergroten.

Het boek Lieve Chris is dus zonder twijfel een vermakelijk verhaal. Echter, het lijkt te blijven hangen aan de oppervlakte. Er ontbreekt een dieper niveau van betrokkenheid en gelaagdheid, zoals men zou verwachten van een literair werk.