Lena Kurzen toont verteltalent in Schuilhuisje.

Lena Kurzen (1982) schrijft korte verhalen over actuele zaken die, naar eigen zeggen, ‘soms uit de hand lopen’. De verhalen worden gepubliceerd in Papieren Helden en op Shortreads.nl. Het debuut van deze auteur, getiteld Schuilhuisje (2024), speelt zich af in het jaar 2020 tijdens de pandemie in Nederland. Het verhaal volgt een stel dat in Amsterdam woont en vanuit huis werkt.

Op het eerste gezicht zijn er geen opvallende zaken waar te nemen. De oudere man waarmee de ik-persoon een relatie heeft, vertoont voorspelbaar gedrag, handelt volgens vaste gewoontes en is altijd bezig met zijn iPad of laptop: ‘In je leesbril zie ik ook wanneer je het nieuws leest of op Facebook zit en wanneer je echt aan het werk bent.’ De hoofdpersoon vertoont echter enigszins obsessief gedrag en klampt zich duidelijk vast aan haar oudere partner. Zij communiceert innerlijk met hem, maar weigert zich uit te spreken wanneer zij zich bewust wordt van het feit dat haar partner een vreselijk geheim met zich meedraagt:‘Nu kan ik er niet meer mee stoppen, want nu kan ik je alles vertellen. Dingen die ik niet hardop durf te zeggen en dingen die je allang weet. Vragen waarop ik je antwoorden niet wil horen. Of juist wel.’

Als lezer vraag je je aan het begin van het verhaal af: "Waar gaat dit verhaal eigenlijk over?" Pagina na pagina wordt er uitgebreid gesproken over de verzorging van de twee cavia's of de vraag of Jesse Klaver werkelijk de meest aantrekkelijke politicus is. Maar waarom? Het is duidelijk dat we op het verkeerde spoor worden gezet, want het verhaal zit vol komische, bijna nutteloze en clichématige elementen die eigenlijk niet kloppen en wrijven. Ze fungeren als waarschuwingen of aanwijzingen voor wat er gaat komen. Zodra het hoofdpersonage eindelijk de moed verzamelt om op onderzoek uit te gaan, is de toon al gezet: hier gebeurt echt iets verschrikkelijks. Kurzen slaagt erin de spanning vlot op te bouwen, waarbij het trage begin juist een belangrijk onderdeel is.

‘Ik dacht dat ik je inmiddels zou kennen, maar je bent als een Netflixserie waar ik halverwege seizoen drie ben ingestapt en ik maar af en toe onsamenhangende, dertig seconden durende terugblikken te zien krijg.’

Een ander positief aspect van deze roman is de setting. Ondanks de beperkte variatie in locaties blijft de spanning in het verhaal constant aanwezig. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in en rondom het huis, maar dit wordt niet als saai ervaren. Dit sluit ook goed aan bij de schrijfstijl van Kurzen. Het woordgebruik is niet heel bijzonder, maar wel vlot en in een staccato stijl geschreven, met een vleugje humor. Kurzen wisselt humoristische gedachtegangen af met observaties over serieuze onderwerpen en weet op bewonderenswaardige wijze een samenhangend geheel te creëren.

‘Er viel een stilte waarin ik wilde zeggen dat je rustig een kijkje kon nemen en dat als je vragen had je me wist te vinden. En dan wilde ik weer naar mijn plek gaan. In plaats daarvan zei ik niets en bleef ik dicht bij je staan. Ik voelde me zo tot je aangetrokken dat ik bijna mijn evenwicht kwijtraakte.’

Het intrigerende slot van het verhaal zal ongetwijfeld aanleiding geven tot discussie. Er zullen lezers zijn die moeite hebben met de beslissing van de hoofdpersoon en het einde niet kunnen bevatten. Desalniettemin sluit dit einde naadloos aan bij de rest van het verhaal en de ontwikkeling van de personages. Ondanks dat het boek de duistere zijde van de mensheid benadrukt, legt het einde de nadruk op vergevingsgezindheid en de liefdevolle aspecten van het bestaan.