Wandelen als helend proces

In de roman Vonkie plaatst dichter en schrijver Frouke Arns (1964) de lezer in het ruige en troostrijke landschap van de Schotse Hooglanden. De vijftigjarige Fenna Waldmer bevindt zich in een impasse nadat haar dementerende vader haar niet meer herkent, en besluit de West Highland Way te lopen. De bijnaam ‘Vonkie’ – ooit liefdevol gebruikt door haar vader – krijgt hierdoor een schrijnende lading en vormt de emotionele kern van het verhaal. Oorspronkelijk was de tocht naar de Ben Nevis (de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk) bedoeld als gezamenlijke onderneming. Nu wordt het eenpersoons-odyssee van herinnering, verlies en hernieuwde kracht.

Arns schrijft in een toegankelijke, vloeiende stijl. Ze beschrijft het Schotse landschap beeldend en de natuur fungeert als spiegel van Fenna’s innerlijke strijd: uitgestrekt, majestueus en confronterend. Passages die de fysieke eenzaamheid van de wandeling verbinden met de existentiële leegte van een stuurloos geraakt leven behoren tot de sterkste momenten. Intieme details – herinneringen aan haar vader, of de symboliek van de Ben Nevis als onbereikbare droom – geven het verhaal emotionele glans. Ook ontmoetingen onderweg, bijvoorbeeld met de jonge Sam, brengen lucht en perspectief. De bijfiguren zijn geloofwaardig en sympathiek, wat de roman menselijkheid verleent.

Waar de roman niet aan ontkomt, is dat de structuur van tocht, reflectie en inzicht een patroon volgt dat al veelvuldig in wandelromans als Het Zoutpad is toegepast. Dat maakt toekomstige wendingen vaak voorspelbaar: een excentrieke wandelaar staat garant voor een levensles, een zware etappe voor een doorbraak in zelfinzicht. Dit doet enigszins afbreuk aan de spanning.

Daarnaast blijft de psychologische uitwerking van Fenna’s achtergrond summier. Haar huwelijk, de moeizame relatie met haar dochter en de stilgevallen kunstenaarscarrière worden zelden in detail uitgewerkt. Ze lijken vooral verklaringen voor haar vertrek, zonder dat de lezer er werkelijk in wordt meegezogen. Iets vergelijkbaars geldt voor de omgang met de ziekte van haar vader. Diens dementie is aanleiding tot reflectie, maar de volle emotionele impact van zijn aftakeling is niet volledig voelbaar.

Ondanks dat overtuigt Vonkie als sfeervol en toegankelijk verhaal. Arns kan met enkele rake scènes en beelden de troostende kracht van natuur en beweging vangen. Voor lezers die houden van wandelverhalen en romans over persoonlijke groei biedt deze roman inspiratie en een gevoel van verstilling. Wie echter op zoek is naar ongewone wendingen of diepe psychologische gelaagdheid, zal merken dat het verhaal grotendeels op vertrouwde paden blijft.

Samengevat: Vonkie is een aangename roman die laat zien dat wandelen kan helen en herinneringen verankeren. Het boek voert de lezer mee door een indrukwekkend landschap, onderzoekt verlies en veerkracht, en weet geregeld te ontroeren. Tegelijkertijd blijft het verhaal in thematiek en karakterontwikkeling beperkt, waardoor het minder beklijft dan gedurfder werken binnen dit genre. Het resultaat is een charmante, sfeervolle toevoeging: prettig om te lezen, warm in toon.