Lezersrecensie
Introductie tot een nieuwe wereld
Christelle Dabos werd geboren in Frankrijk en verhuisde na haar studie naar België. In 2007 werd ze ziek en terwijl ze aan bed gekluisterd was begon ze met het schrijven van wat uiteindelijk de Spiegelpassante-reeks zou worden. Deze YA-reeks is razend populair in Frankrijk en de vertaalrechten werden aan negentien landen verkocht. De Nederlandse vertaling van het eerste deel, De ijzige verloofde, is van de hand van Eef Gratama en verscheen bij Luitingh Sijthoff.
Ophelia leidt een rustig bestaan op de ark Anima, ze is altijd al een buitenbeentje geweest met haar unieke gaven; ze kan door spiegels reizen en met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan een invloedrijk lid van de Drakenclan en vertrekt naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool waar ze er al snel achter komt dat niemand te vertrouwen is. Langzaam komt Ophelia achter de echte reden waarom ze naar Pool gehaald is en die ontdekking heeft grote gevolgen.
De Spiegelpassante-reeks is door verschillende recensenten al vergeleken met de meest uiteenlopende YA-reeksen, waaronder Harry Potter. Hoewel er natuurlijk elementen van veel verschillende fantasy-verhalen terug te vinden zijn in De ijzige verloofde, doet het de fantastische wereld van Dabos geen eer om hem slechts met anderen te vergelijken in een poging het verhaal of de reeks te classificeren of te duiden.
“De verlichting, afkomstig van kroonluchters die aan lange ijzeren kettingen hingen, benadrukte hun nietszeggende, vermoeide gelaatstrekken. Bij het zien van die afgepeigerde mannen besefte Ophelia pas goed in wat voor een wereld ze terecht was gekomen. Een wereld met aan de ene kant mensen die dansten op een bal, opgesloten in de bubbels van hun illusies, en aan de andere kant mensen die zich afbeulden om de hele machinerie draaiende te houden.”
De ijzige verloofde is een beeldrijk verhaal, met veel details en ruimte voor de beschrijving van de nieuwe wereld waarin Ophelia terechtkomt. Het zijn dan ook vooral beelden die als een schilderij in je geheugen geprent blijven, veel meer dan dat er daadwerkelijk hele spannende dingen gebeuren die de lezer bijblijven.
Het is het eerste boek in een serie, maar wie, mede door de lijvige omvang van dit eerste deel, veel actie verwacht komt bedrogen uit. Dabos heeft veel tijd – en ruimte – nodig om haar hele wereld uiteen te zetten. Een wereld die op zichzelf staat en direct tot de fantasie en de verbeelding van de lezer spreekt. Een wereld vol illusies, machtsstrijden en bedrog en toch blijft de auteur maar bouwen naar een immense climax die vervolgens uitblijft.
Het verhaal wekt de nieuwsgierigheid van de lezer en het einde is duidelijk bedoeld als cliffhanger. De volgende delen in de serie zijn waarschijnlijk onbegrijpelijk zonder dit eerste deel al introductie, maar dat is vooral het gevoel dat na meer dan vijfhonderd pagina’s blijft hangen: De ijzige verloofde is een introductie en een langdradige. Dabos blijft te veel aan de oppervlakte en dat is het grootste bezwaar tegen dit eerste deel. Hopelijk heeft Dabos in de volgende delen meer ruimte om de intriges, mysteries en spelletjes tussen de personages verder uit te diepen en de lezer helemaal mee te zuigen in het leven op de ark.
Ophelia leidt een rustig bestaan op de ark Anima, ze is altijd al een buitenbeentje geweest met haar unieke gaven; ze kan door spiegels reizen en met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan een invloedrijk lid van de Drakenclan en vertrekt naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool waar ze er al snel achter komt dat niemand te vertrouwen is. Langzaam komt Ophelia achter de echte reden waarom ze naar Pool gehaald is en die ontdekking heeft grote gevolgen.
De Spiegelpassante-reeks is door verschillende recensenten al vergeleken met de meest uiteenlopende YA-reeksen, waaronder Harry Potter. Hoewel er natuurlijk elementen van veel verschillende fantasy-verhalen terug te vinden zijn in De ijzige verloofde, doet het de fantastische wereld van Dabos geen eer om hem slechts met anderen te vergelijken in een poging het verhaal of de reeks te classificeren of te duiden.
“De verlichting, afkomstig van kroonluchters die aan lange ijzeren kettingen hingen, benadrukte hun nietszeggende, vermoeide gelaatstrekken. Bij het zien van die afgepeigerde mannen besefte Ophelia pas goed in wat voor een wereld ze terecht was gekomen. Een wereld met aan de ene kant mensen die dansten op een bal, opgesloten in de bubbels van hun illusies, en aan de andere kant mensen die zich afbeulden om de hele machinerie draaiende te houden.”
De ijzige verloofde is een beeldrijk verhaal, met veel details en ruimte voor de beschrijving van de nieuwe wereld waarin Ophelia terechtkomt. Het zijn dan ook vooral beelden die als een schilderij in je geheugen geprent blijven, veel meer dan dat er daadwerkelijk hele spannende dingen gebeuren die de lezer bijblijven.
Het is het eerste boek in een serie, maar wie, mede door de lijvige omvang van dit eerste deel, veel actie verwacht komt bedrogen uit. Dabos heeft veel tijd – en ruimte – nodig om haar hele wereld uiteen te zetten. Een wereld die op zichzelf staat en direct tot de fantasie en de verbeelding van de lezer spreekt. Een wereld vol illusies, machtsstrijden en bedrog en toch blijft de auteur maar bouwen naar een immense climax die vervolgens uitblijft.
Het verhaal wekt de nieuwsgierigheid van de lezer en het einde is duidelijk bedoeld als cliffhanger. De volgende delen in de serie zijn waarschijnlijk onbegrijpelijk zonder dit eerste deel al introductie, maar dat is vooral het gevoel dat na meer dan vijfhonderd pagina’s blijft hangen: De ijzige verloofde is een introductie en een langdradige. Dabos blijft te veel aan de oppervlakte en dat is het grootste bezwaar tegen dit eerste deel. Hopelijk heeft Dabos in de volgende delen meer ruimte om de intriges, mysteries en spelletjes tussen de personages verder uit te diepen en de lezer helemaal mee te zuigen in het leven op de ark.
1
Reageer op deze recensie
