Lezersrecensie
Té filosofisch
De vijfde roman van Lena Andersson Onbetamelijk gedrag werd in Zweden vol lof ontvangen. De journaliste en schrijfster won er in 2013 zelfs een van de belangrijkste literaire prijzen in haar land, de August Prijs, mee. De Zweden zijn misschien wat filosofischer aangelegd dan de nuchtere Hollanders. Voor de lezer zonder filosofische achtergrond is het lezen van dit boek vooral een worsteling.
De roman vertelt het verhaal van Ester Nilsson, een eenendertigjarige dichteres die gevraagd wordt een lezing te geven over kunstenaar Hugo Rask. Ester valt die avond als een blok voor Hugo en maakt het uit met haar vriend om Hugo voor haar te winnen. Ze analyseert elke handeling en elk woord van zijn kant net zo lang tot ze zichzelf ervan overtuigt dat hij ook echt van haar houdt.
Leugens
Ester liegt tegen zichzelf wanneer ze de gesprekken met Hugo in haar hoofd keer op keer naloopt. ‘Ze zou hem vandaag absoluut niet bellen. Ze belde. Hij nam niet op. […] Ze begreep het niet. Maar je mag er geen druk op zetten. Je mag er nooit druk op zetten. Alleen attent en welwillend zijn, zonder dat het verstikkend wordt.’ Voor de lezer is dit erg frustrerend omdat het overduidelijk is dat Hugo niet geïnteresseerd is in een serieuze relatie. Het irriteert juist omdat het zo herkenbaar is. Andersson laat precies zien hoe de mens in staat is te blijven liegen tegen zichzelf wanneer de hoop nog niet vervlogen is.
Filosofisch
Andersson legt de vinger dus op de zere plek, wat bewonderenswaardig is. Tegelijkertijd maken de ellenlange analyses en het gefilosofeer van Ester het boek heel lastig om te lezen. Het boek is hoogdravend en gebruikt veel moeilijke woorden voor dingen die eigenlijk heel banaal zijn. Zo omschrijft de auteur de herfst als: ‘Eindelijk zou de bandeloze zomer plaatsmaken voor de tijd van disciplinering en terugtocht, de tijd dat de harmonieuzen terugkeerden uit hun zomerverblijf en de eenzamen minder eenzaam werden.’ De herkenbaarheid weegt niet op tegen de stijl en maakt het boek dus alleen geschikt voor de echte filosofen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
De roman vertelt het verhaal van Ester Nilsson, een eenendertigjarige dichteres die gevraagd wordt een lezing te geven over kunstenaar Hugo Rask. Ester valt die avond als een blok voor Hugo en maakt het uit met haar vriend om Hugo voor haar te winnen. Ze analyseert elke handeling en elk woord van zijn kant net zo lang tot ze zichzelf ervan overtuigt dat hij ook echt van haar houdt.
Leugens
Ester liegt tegen zichzelf wanneer ze de gesprekken met Hugo in haar hoofd keer op keer naloopt. ‘Ze zou hem vandaag absoluut niet bellen. Ze belde. Hij nam niet op. […] Ze begreep het niet. Maar je mag er geen druk op zetten. Je mag er nooit druk op zetten. Alleen attent en welwillend zijn, zonder dat het verstikkend wordt.’ Voor de lezer is dit erg frustrerend omdat het overduidelijk is dat Hugo niet geïnteresseerd is in een serieuze relatie. Het irriteert juist omdat het zo herkenbaar is. Andersson laat precies zien hoe de mens in staat is te blijven liegen tegen zichzelf wanneer de hoop nog niet vervlogen is.
Filosofisch
Andersson legt de vinger dus op de zere plek, wat bewonderenswaardig is. Tegelijkertijd maken de ellenlange analyses en het gefilosofeer van Ester het boek heel lastig om te lezen. Het boek is hoogdravend en gebruikt veel moeilijke woorden voor dingen die eigenlijk heel banaal zijn. Zo omschrijft de auteur de herfst als: ‘Eindelijk zou de bandeloze zomer plaatsmaken voor de tijd van disciplinering en terugtocht, de tijd dat de harmonieuzen terugkeerden uit hun zomerverblijf en de eenzamen minder eenzaam werden.’ De herkenbaarheid weegt niet op tegen de stijl en maakt het boek dus alleen geschikt voor de echte filosofen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
