Een ongrijpbare 'held'

Huurmoordenaar Victor (ook bekend als Tesseract) krijgt na een klus in Parijs een onaangename verrassing voor zijn kiezen. Bij zijn terugkomst in het hotel staat er een team van zeven moordenaars klaar om te zorgen dat dit zijn laatste opdracht was. Victor weet de aanslag te overleven, maar ondervindt daarna dat hij nergens meer veilig is, ook niet in zijn afgelegen huis in Zwitserland waarvan hij dacht dat niemand het bestaan kende. Zijn enige kans om de jacht op hem te stoppen is volop in de aanval gaan en uitzoeken wie de opdrachtgever is.  

De jager is het debuut van Tom Wood waarin hij de ‘held’ Victor introduceert. Wood heeft inmiddels zeven boeken over Victor geschreven. Hoog tijd dus dat Nederland eens kennis maakt met deze hoofdrolspeler.


Victor is een huurmoordenaar. Niet zo’n knuffelhuurmoordenaar als Will Robie van David Baldacci, maar echt keihard en niets en niemand ontziend. Zijn enige doel is overleven en daarbij gaat hij letterlijk over lijken. De ‘body count’ in De jager is enorm.
 Het is vooral veel actie en geen enkele reflectie. Behalve in Parijs en Zwitserland beleeft Victor ook adembenemende achtervolgingen in Rusland en Tanzania, waarbij hij continu op zijn hoede is, want hij weet dat één moment van onoplettendheid zijn dood betekent. Hij loopt gedurende het boek dan ook de nodige, ernstige kleerscheuren op.  

In zijn gejaagdheid om het allemaal te beschrijven had Wood wat langer mogen stilstaan bij wat hij allemaal vertelt over de beweegredenen van de overige personages. Die had hij af en toe voor zichzelf mogen laten spreken, in plaats van het de lezer voor te kauwen. Een voorbeeld hiervan is Reed, de gelijkwaardige tegenstander en eveneens huurmoordenaar die Victor achter zich aan krijgt. Wood blijft er te lang op hameren hoe Reed zich wil meten met de beste en hoe hij de confrontaties met Victor ervaart.  

Daarentegen komt de lezer over Victor zelf zo goed als niets te weten, ook al wordt het grootste deel van het boek vanuit zijn ogen beschreven. Er wordt niets over hem bekend. Geen achtergrond, geen voorgeschiedenis, geen drijfveren, niets… Voor de lezer is Victor net zo ongrijpbaar als voor zijn omgeving. En dat is zijn bedoeling ook. Onzichtbaar opgaan in de massa en plastisch chirurgie ondergaan als het nodig is. Je kunt het Wood verwijten dat hij Victor niet meer body heeft gegeven, maar tegelijkertijd past dat heel goed bij zijn karakter.  

Resteert de vraag waarom de lezer wel sympathie voor Victor zou moeten opvatten en niet voor degenen die jacht op hem maken. Hij deugt net zo min als zijn tegenstanders, zoals een personage in het boek al tegen hem zegt. Het enige antwoord is waarschijnlijk dat we het verhaal door zijn ogen volgen. En dat we dat nog maar lang mogen doen.