Een bijzonder verhaal

Het boek De tafel van Tarzan lag op mijn NTL-stapel. Ik dacht, ik kijk er even in en een paar uur later was het boek uit. Af en toe heb ik even gepauzeerd om de tekst tot mij door te laten dringen, want dat is wat dit verhaal nodig heeft; een moment tot bezinning. Het is een aangrijpend verhaal dat op een bijzondere manier verteld wordt. 

Xander Jongejan is een schrijver/dichter en publiceert zijn werk in eigen beheer. Vorig jaar kwam zijn dichtbundel Wat zijn de bananen duur uit en dit jaar publiceerde hij zijn roman De tafel van Tarzan. Dat er een dichter in dit verhaal aan het woord is, is duidelijk. Jongejan maak gebruik van mooie pakkende zinnen zonder dat het er te dik bovenop ligt. Hij heeft een eenvoudige schrijfstijl maar iedere zin is raak.

In De tafel van Tarzan lezen we hoe een gezin langzaam ontwricht zonder dat de gezinsleden het zelf door hebben. Robert groeit op tussen twee ouders die eigenlijk niets met elkaar hebben en ieder op hun eigen manier door het leven worstelen. Ook Robert is op zichzelf aangewezen. In een brievenwisseling tussen vader en zoon wordt op pijnlijke wijze duidelijk hoe ze elkaar en zichzelf zagen, en al heel vroeg uit het oog zijn verloren. 

Het verhaal begint met een heftig hoofdstuk, wat maakt dat je als lezer graag wil weten wat eraan vooraf is gegaan. De hoofdstukken wisselen tussen vader en zoon en er komt steeds een stukje van de puzzel bij. Op deze manier krijg je ook een mooi beeld van het onvermogen om elkaar te zien en te begrijpen. Ze willen wel, maar leven teveel op hun eigen eiland. 

Zowel het verhaal van de vader als van de zoon is schrijnend. Die gevoeligheid heeft de auteur goed weten over te brengen zonder al teveel opsmuk en uitleg. Het is juist de rauwheid die het puur maakt. Ook doordat de verhalen niet synchroon lopen, werkt je naar een bepaalde climax toe. Dat maakt het verhaal voller en uiteraard dat je door wilt lezen. Hier en daar ging het wel iets te snel, dan worden er al dingen genoemd die pas in een volgend hoofdstuk gebeuren of is de tijdsprong, vooral op het einde, best groot. Dat doet niets af aan het verhaal want het blijft een van de betere literaire romans die ik dit jaar heb gelezen. 

Juist door het verhaal klein te houden heeft Xander Jongejan een schrijnend beeld neergezet waar je nog lang over na zult denken. Erg mooi gedaan. Ook complimenten voor de cover die eigenlijk het hele verhaal samenvat.