Wanneer komt er nu eens die Gouden Strop?

Laat ik beginnen met de buitenkant van het boek. Dat ziet er goed uit, duidelijk en intrigerend met die titel.

De binnenkant is nog beter en net zoals ik met de voorgaande boeken had van Ellen Gerretzen bekroop ook deze keer weer mij het gevoel tijdens het lezen, wanneer krijgt zij nu eens die Gouden Strop. Al haar boeken met Wolfgang in de hoofdrol voldoen volgens mij aan die criteria.

Hoewel de boeken die zich in Spanje afspelen van dezelfde kwaliteit zijn blijft Wolfgang toch altijd wel een Duitser en voelt hij zich duidelijk meer op zijn plaats in Berlijn. In dit deel is hij net teruggekeerd naar Berlijn en gaat de ex-hoofdcommissaris toch weer met een zaak aan de gang die hij niet kan negeren. Het plot zit goed in elkaar en hoewel je ieder deel op zichzelf los kunt lezen is het voor de ontwikkeling van de hoofdpersonen toch fijn om het op volgorde te lezen. Wat dit ook weer zo een goed boek maakt is dat het naast een spannende thriller ook een boek is dat maatschappelijke issues aankaart en de hoofdpersonen 3 dimensionaal zijn. Het boek heeft daardoor diepgang zonder dat het verzand in een romantisch gekeuvel. Daarnaast heeft de schrijfster ook echt kennis van zaken over de steden en plaatsen waar ze over schrijft waardoor je echt in het verhaal zit en je in dit geval Berlijn zo voor je ziet.

De schrijfstijl is vlot en goed toegankelijk, geen overbodige uitweidingen en de korte hoofdstukken maken dat je door het boek heen schiet. Gelukkig zijn die overgangen bij de hoofdstukken logisch en blijft het verhaal gewoon doorgaan, waardoor de vaart er niet uitgaat.

Op de achterkant staat een quote dat Ellen G. een plek verdient in de schijnwerpers (Crimezone) en daar sluit ik mij helemaal bij aan. Deze boeken verdienen het! Ik denk, dat als er op zou staan dat het om een boek uit het zo geliefde Scandinavië zou gaan, het als warme broodjes over de toonbank zou gaan. Dus mensen lezen, anders mis je echt wat!