Herkenning sterke troef!

Het Boschhuis is een familiekroniek pur sang. Op zoek naar het verhaal achter een familiedrama verliest Pauline Broekema zich in het archief van haar grootvader. Grenzen van tijd en plaats vervagen en niet alleen een familie, maar een heel tijdperk komt tot leven. Het Boschhuis is de geschiedenis van rauwe tabakspioniers op Sumatra, een boerenleven aan de Zuiderzee, wereldverbeteraars in een lommerrijk Utrechts villadorp en het gewelddadige einde van een naïeve droom: oom Pieter ter Beek wordt in 1944, zes maanden voor de bevrijding, door de Duitsers gefusilleerd.

Wat een heerlijk begin, het harde boerenleven, het ontstaan en de opkomst van Amsterdam zoals we het nu kennen. We maken kennis met de overgrootouders van de schrijfster, Frans Jan en Jannetje. Hij is een tabaksplanter van middelbare leeftijd in Indië en zij een rijke boerendochter die nog geen 18 is, maar haar mannetje al staat op de boerderij en niet terugdeinst voor hardwerken en vieze handen. De reis en hun korte tijd samen in Indië is heel interessant om te lezen en hun verblijf daar had eigenlijk nog wel veel langer mogen duren. Maar de geschiedenis is anders en zij komen weer terug in Nederland waar zij kinderen krijgen en de familiekroniek zich voortzet. Het verhaal van haar grootouders, ouders, ooms en tantes en overige familieleden, de aanloop naar de tweede wereldoorlog, de keuzes tijdens de tweede wereldoorlog daar zullen veel mensen wel iets van hun eigen familie in herkennen. Herinneringen die boven komen drijven of verhalen die we gehoord hebben nieuw leven in blazen. Een indrukwekkend stuk geschiedenis die laat zien hoe gezinnen verdeeld worden door de keuzes die worden gemaakt. Hoe mensen zich als beesten kunnen gedragen als ze macht krijgen over andere, hoe grenzen vervagen. Persoonlijk herken ik heel veel in de tweedeling door de verschillende keuzes die broers hebben gemaakt in de oorlog. Hoeveel impact dat nog op mij heeft gehad, die twintig jaar na het einde van de oorlog is geboren.

De enige aantekening die ik wil maken is dat soms de feiten, die niet bij de familie horen, iets te veel aandacht opeisen waardoor je een beetje uit de flow van het verhaal raakt. Altijd het gevaar natuurlijk als je je oprecht als schrijver aan de feiten die jou bekent zijn wilt houden en misschien ontkom je daar ook niet aan als je probeert een echt tijdsbeeld neer te zetten. Een boek voor de mens die weet wat onthaasten is en die vooral ook gegrepen wordt door de herkenning van de eigen familiegeschiedenis en hoe een oorlog nog op generaties daarna impact kan hebben.