Een leven half geleefd.

Het eindoordeel komt op 7 1/2 en dat wordt in sterren dan automatisch 4 stuks. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd en het einde zorgt er dan ook voor dat het cijfer naar 7,5 is gestegen. Het begin is te oppervlakkig, ik had graag meer willen weten van de hoofdpersonen. Ze blijven nu een beetje ongrijpbaar, cliché-achtig ook. Behalve Norbert, aan het eind laat hij zich echt zien. Ik vind trouwens niet dat hij een leven voor twee geleefd heeft. Juist niet maar meer voor de helft, alsof hij op de handrem stond, door in een vast patroon te blijven zitten en niks te ontdekken of te beleven behalve dan het verzamelen van spullen voor zijn verdwenen zus. Pas aan het eind als hij Beth los kan laten komt hij tot leven en kan hij voor zichzelf kiezen. Is dat erg? In eerste instantie zou ik zeggen van niet, want we leven allemaal niet op een eiland, we houden rekening met een heleboel mensen om ons heen, maken beslissingen die niet perse voor ons zelf het beste uitpakken maar wel voor de geliefden waar je het voor doet. Maar als ik er verder over nadenk is het in dit geval natuurlijk wel anders want de persoon waar hij een heleboel voor opoffert is vertrokken en blijkt nog te leven en heeft dus ook heel bewust hem buitengesloten. Dus toch een boek wat je laat nadenken. Ik denk als debuut ook heel geslaagd ik ben benieuwd hoe de schrijfster zich verder ontwikkelt. Hou haar in ieder geval in de gaten want ze heeft een prettige schrijfstijl, het boek leest vlot en ik begrijp denk ik ook de achterliggende gedachte bij het verhaal en wat ze probeert over te brengen. Met wat meer aandacht voor de karakters zal dat alleen maar beter worden.