Vervreemdend en intrigerend

Na het lezen van haar eerste roman De grote goede dingen, die ik echt heel goed vond en 5 sterren had gegeven in mijn recensie, was ik zeer benieuwd naar deze roman van Alma Mathijsen. Ik ben Hebban en uitgeverij De bezige bij dankbaar voor het beschikbaar stellen van een recensie exemplaar.

Het eerste wat mij opviel is haar heerlijke schrijfstijl en dat heeft mij zeker door het gedeelte heen geloodst dat soms bij mij het gevoel opriep ‘waar gaat dit heen’. Die stijl is direct en raakt mij meteen, het is vlot en toch niet zonder betekenis. Mijn ervaring met haar vorige boek maakte dat ik zeker gefocust bleef lezen omdat ik weet hoe ze kan schrijven en ik verwachte dat ze me toch weer te pakken zou krijgen. En ja dat gebeurt ook. Dat laatste deel van het boek en vooral de opsomming van Iris is zo inlevend geschreven en maakt voor mij zoveel goed dat ik toch geneigd was om het 5* te geven. Maar ik heb dat niet gedaan omdat het deel waarin Fields als toeschouwer fungeert van de vervreemdende vriendschap tussen Iris en Kay niet helemaal mijn ding is en het boek zo in eerste instantie ook niet nodig lijkt te hebben. Het is zeker een uitdaging voor de schrijfster geweest om niet standaard het verhaal uit 3 standpunten te schrijven of alleen maar de lezer te laten aanschouwen in de derde vorm enkelvoud. Daarom vind ik het knap omdat het toch ook het beeld is waar je als lezer meer aan de slag gaat. Ik zou dan ook heel graag van de schrijfster willen weten wat haar insteek was om het op deze manier aan de lezer te presenteren. Wellicht is het iets wat zij als schrijfster graag wilde uitproberen en is de lezer van ondergeschikt belang of…of.. en ja dat maakt dit toch tot een boek waarvan ik aan het einde van het jaar weet dat ik het gelezen heb en zal ik toch dat kastgevoel weer op kunnen roepen. Een aanrader voor de literatuur liefhebber.