Soms past het niet in een hokje

De wateraap is het debuut van Mariken Heitman, die net als de hoofdpersoon Elke in het boek biologie heeft gestudeerd. Nou, ja Elke moet nog afstuderen en uiteindelijk kiest zij voor een interessant fenomeen, namelijk de wateraap, een evolutionaire maar onbewezen link tussen aap en mens.
Dat biologie een basis is, merk je als lezer direct omdat het leven in de natuur tot in detail wordt beschreven en vaak dient als metafoor. In het begin moest ik daar wel even doorheen worstelen, maar dat is niets vergeleken de strijd die Elke zelf ervaart om een volwassen vrouw te worden. Wat met Elke is iets, zij past niet in het standaardpatroon. Meerdere keren wordt zij aangezien als jongen en zij verlangt niet zoals andere vrouwen naar een man. Mariken Heitman heeft hiermee een genderthema opgepakt. Haar stijl met veel metaforen zorgt ervoor dat het lang niet zo zwart wit overkomt als dat ik het kernachtig wil samenvatten. Dat maakt het boek interessant om te lezen. Vooral als Elke besluit om niet te capituleren, zoals wij in de natuur doen en voor haar afstudeeronderzoek naar Wenen reist, omdat daar de biologe woont die een theorie heeft geschreven over de wateraap. Deze theorie bestaat echt en wordt in deze roman overtuigend neergezet. Vooral de zoektocht van Elke naar de zin van haar leven, zorgt voor mooie kernzinnen. Dat de wateraap als ondefinieerbare tussenvorm voor Elke veel meer betekent, is voor mij als lezer te begrijpen. Maar uiteindelijk kan ik Elke niet volgen in het einde van het boek. Jammer, want daardoor maakt het boek niet de verpletterende indruk die ik het had gegund.