Opnieuw in de huid van Lucy Barton met corona als belangrijkste bijrol

Elizabeth Strout probeert in haar boeken in het hoofd (en de emotie) van een ander te kruipen. Dat is haar in dit boek weer goed gelukt.
Lucy Barton wordt door haar ex-man William uit New York meegenomen naar een strandhuis aan de kust van Maine. Hij ziet aankomen dat het Covid-19 virus in een drukbevolkte stad als New York gevaarlijk kan zijn voor kwetsbare mensen, zoals Lucy en hun schoonzoon. Ook de beide dochters van hen beiden zoeken (uiteindelijk) een plek buiten de stad.
Lucy en William hebben een ingewikkeld verleden, dat 20 jaar geleden uitliep op een scheiding. Nu zijn ze op elkaar aangewezen in een niet altijd vriendelijke omgeving.
Voor Lucy is de quarantaine en de erop volgende lockdown een vervreemdende periode. Het gevaar van het virus dringt maar moeizaam door en het geïsoleerd zijn van anderen is deprimerend.
Ondanks alle vervreemdende gebeurtenissen gaat het leven door. Strout beschrijft dat in prachtige observaties, over kleine dingen (een zonsondergang, de dagelijkse wandelingen alleen of met een vriend) tot grotere zoals het gemis van haar overleden (tweede) man en de dochters die allebei hun eigen problemen hebben.
De observaties over gebeurtenissen in het heden worden afgewisseld met beschouwingen die voortkomen uit flashbacks, zoals zowel haar liefde voor William, waarvan ze tegelijkertijd soms walgt.
Uiteindelijk besluiten ze toch weer samen verder te gaan en in het huisje in Maine te blijven wonen.

Tijdens het lezen krijg je en passant een aantal inzichten mee, zoals:
“Iedereen denkt als zichzelf” en dat maakt het soms moeilijk om de stappen van een ander te begrijpen.
“De meesten van ons proberen gewoon het leven door te komen”, tot dat op een zeker moment voorbij is.

Lucy aan zee is het vierde boek over Lucy Barton. Om van dit boek te genieten is het is niet nodig om de andere drie gelezen te hebben.