Uitnodiging om zelf terug te blikken

Een autobiografie over een vrouw die opgroeide in de zestiger jaren in de Randstad.
Ik ging het boek lezen om te zien of er overeenkomsten waren met mijn leven in dezelfde tijd, maar dan op het platteland van Groningen.
Het boek nodigde mij uit na te denken over hoe ik zaken had ervaren.
Ik herkende een aantal zaken, maar voornamelijk uit andere verhalen die ik had gehoord en gelezen. Verder vond ik heel veel verschillen, ook al ging ik zelf ook begin zeventiger jaren studeren in het midden van het land en daarna werken en wonen in de Randstad.
Het leukst om te lezen waren de delen over haar privéleven. Hiermee kon ik mijn leven het beste vergelijken.
De verhalen die speelden in het bedrijfsleven waren soms erg technisch, wat langdradig en boeiden mij minder. Hier werd soms ook flink filosofisch uitgeweid, want de vlotte leesbaarheid niet ten goede kwam.
Wel weer herkenbaar waren de verwachtingen vanuit het onderwijs naar ouders. Ook ik heb weleens verzucht: “Snappen ze dan niet dat er ook werkende moeders zijn?”
Nu ben ik een van de ouderen waar Louzewies op neerkijkt. Ik heb er voor gekozen om vervroegd met pensioen te gaan om te gaan genieten van lange reizen. Me nuttig voelen doe ik door me in te zetten als vrijwilliger voor een maatschappelijke organisatie.
Raad ik dit boek aan? Ik weet het niet. Sommige delen vond ik aardig om te lezen, op andere plekken had ik moeite om door te lezen.