Ken je pas jezelf als je alle details van je verleden kent?

Mart Rebius, een veertiger, heeft het vage gevoel dat er in zijn jeugd dingen zijn gebeurd, die hij zich niet herinnert. De herinneringen liggen dicht aan de oppervlakte, maar hij kan ze niet grijpen. Het niet weten ervaart hij als het ontbreken van een stuk van zijn wezenlijke zijn. De moeder, die alles zou moeten weten, kan en durft hij er niet naar te vragen. Als hij dat uiteindelijk toch doet, krijgt hij te horen dat zijn vader en zij dachten en zij nog steeds denkt dat het beter is voor hem om het niet te weten.
Mart is een man die zich niet gemakkelijk aansluit bij anderen. In zijn studententijd hield hij zich verre van het gebruikelijke studentenleven. Nu probeert hij die ervaringen in te halen door het organiseren van feesten in de jaren ’90 stijl. Tot in het absurde doorgetrokken, zo zijn mobieltjes bijvoorbeeld verboden op die feesten.
Na het overlijden en de begrafenis van zijn vader besluit hij gericht op zoek te gaan naar de zoekgeraakte herinneringen. Hij doet dit door met acteurs (en zijn moeder) zijn eigen zesde verjaardag na te spelen. Daarvoor koopt hij zelfs het toenmalige ouderlijke huis en richt dat met behulp van foto’s in naar zoals het er toen uit zag.
Op dat verjaardagsfeest gebeurt iets onverwachts met een van de acteurs. Die gebeurtenis brengt een nieuw personage in beeld, die informatie heeft. Pas aan het eind, als zijn moeder stervende is, wordt dat wat voor hem verborgen is gehouden, enigszins onthuld. Door de aanwijzingen in de loop van het verhaal te combineren, krijg je als lezer een beeld van wat in het verleden is voorgevallen en wat door zijn ouders voor Mart verborgen is gehouden.

In het begin dacht ik: “Vreemde man, die hoofdpersoon”, met de feesten waaraan hij ook nu niet echt deelneemt, maar toeschouwer (observator) blijft. Zijn volwassen en kinderlijke ik die elkaar toespreken, tegenspreken of aanvullen. Tijdens het nagespeelde verjaardagsfeest is hij weer de zesjarige, maar tegelijkertijd ook de volwassene die regieaanwijzingen geeft. Ook na het feest blijven zijn moeder en zijn vader (een acteur) hun rol spelen. Waardoor Mart dus nooit gevoerde gesprekken met zijn vader gaat voeren.

Had ik in het begin nog iets van “Waar gaat dit naar toe?” Langzamerhand komen er aanwijzingen en naar het einde toe werd het steeds moeilijker om het boek even weg te leggen.
Koeleman weet je mee te trekken in de absurde zoektocht van Mart naar wat er is gebeurd in zijn jeugd.
Of de zoektocht tot gevolg heeft dat Mart zichzelf beter leert kennen en daardoor volwassener in het leven kan staan, mag de lezer zelf invullen.