Lezersrecensie
Geschiedenis van de andere kant
Geschiedenis wordt geschreven door overwinnaars. Van overwonnen volken wordt meestal niets meer gehoord. In geschiedenislessen leren we ook vooral over de leiders van landen en zelden iets over de gewone man/vrouw.
In “Wij slaven van Suriname” schetst Anton de Kom de geschiedenis van Sranang vanuit het perspectief van de onderdrukten. De koloniale heersers komen er slecht van af: ze hebben slechts oog voor hun eigen (financiële) belang. Zelfs aan het geldschietende moederland wordt geen echte verantwoording afgelegd. Regering en parlement daar lieten zich ook met kluitjes het riet insturen.
Indrukwekkend is het deel waarin hij beschrijft hoe achtereenvolgens de oorspronkelijke bewoners, de Afrikanen en de contractarbeiders uit Indië werden behandeld / uitgebuit. En dat tot in de twintigste eeuw. Bij de naam Joli Coeur denk ik voortaan niet meer meteen aan de aap in “Alleen op de wereld”, maar eerst aan een van de hoofdmannen van de Marrons.
Ik heb meer boeken gelezen waarin werd verteld over de behandeling van tot slaaf gemaakten. Bij dit verhaal kreeg ik de indruk dat de slavenhouders in Suriname erg wreed waren. Slaven werden niet gezien als mensen, zelfs niet als dieren. Slaven waren minder waard dan een stuk huisraad, tenzij ze er vandoor gingen, dan moest er jacht worden gemaakt. Het liefst natuurlijk op kosten van de overheid.
Als een dier nu behandeld wordt zoals een slaaf toen, volgt veroordeling en grote verontwaardiging alom. Zijn we zachtaardiger geworden, kunnen we minder wegkijken of is ons moreel gewijzigd?
Door massamedia is onze wereld is groter geworden of de afstanden kleiner. Wat aan de andere kant van de wereld gebeurd, zien we vanavond op TV. “We wisten het niet” kan dus niet meer gezegd. Alhoewel mensen ook vaak zien wat ze willen zien en horen wat ze willen horen.
Wat heb ik geleerd van dit boek: Het boek is geschreven in 1934, maar de wonden van de slavernij zijn ook nu nog steeds voelbaar. Wij, die nu leven en die part nog deel hadden aan dat verleden, mogen die wonden niet ontkennen. Helen kunnen we ze niet, maar oprecht luisteren is een stap naar erkenning.
In “Wij slaven van Suriname” schetst Anton de Kom de geschiedenis van Sranang vanuit het perspectief van de onderdrukten. De koloniale heersers komen er slecht van af: ze hebben slechts oog voor hun eigen (financiële) belang. Zelfs aan het geldschietende moederland wordt geen echte verantwoording afgelegd. Regering en parlement daar lieten zich ook met kluitjes het riet insturen.
Indrukwekkend is het deel waarin hij beschrijft hoe achtereenvolgens de oorspronkelijke bewoners, de Afrikanen en de contractarbeiders uit Indië werden behandeld / uitgebuit. En dat tot in de twintigste eeuw. Bij de naam Joli Coeur denk ik voortaan niet meer meteen aan de aap in “Alleen op de wereld”, maar eerst aan een van de hoofdmannen van de Marrons.
Ik heb meer boeken gelezen waarin werd verteld over de behandeling van tot slaaf gemaakten. Bij dit verhaal kreeg ik de indruk dat de slavenhouders in Suriname erg wreed waren. Slaven werden niet gezien als mensen, zelfs niet als dieren. Slaven waren minder waard dan een stuk huisraad, tenzij ze er vandoor gingen, dan moest er jacht worden gemaakt. Het liefst natuurlijk op kosten van de overheid.
Als een dier nu behandeld wordt zoals een slaaf toen, volgt veroordeling en grote verontwaardiging alom. Zijn we zachtaardiger geworden, kunnen we minder wegkijken of is ons moreel gewijzigd?
Door massamedia is onze wereld is groter geworden of de afstanden kleiner. Wat aan de andere kant van de wereld gebeurd, zien we vanavond op TV. “We wisten het niet” kan dus niet meer gezegd. Alhoewel mensen ook vaak zien wat ze willen zien en horen wat ze willen horen.
Wat heb ik geleerd van dit boek: Het boek is geschreven in 1934, maar de wonden van de slavernij zijn ook nu nog steeds voelbaar. Wij, die nu leven en die part nog deel hadden aan dat verleden, mogen die wonden niet ontkennen. Helen kunnen we ze niet, maar oprecht luisteren is een stap naar erkenning.
1
Reageer op deze recensie
