Net te veel open eindjes

Op een avond, na een ruzie over het al dan niet krijgen van kinderen, besluit Lies weg te gaan bij haar vriend Marco. Ze kan eigenlijk nergens anders heen dan naar haar ouders, wat voor haar niet per se een veilige plek is door de moeilijke, weinig liefdevolle relatie die ze met haar moeder heeft. Stukje bij beetje leer je meer over Lies en de mensen om haar heen. Zowel over het heden als het verleden, want het verhaal springt eigenlijk per paragraaf heen en weer. Dat vraagt van de lezer om zelf verbintenissen te leggen tussen alles, waardoor het een uitdagend boek is waarin je door wil blijven lezen.

Je leest over de vaak weinig liefdevolle moeder van Lies, die ineens ook als een leeuwin haar kind kan beschermen. Over haar vader die probeert te compenseren voor wat haar moeder niet kan bieden. Je leest ook over hoe het zo gekomen is, hoe Lies' moeder geworden is tot de vrouw die ze is. Je leert vriendin Emina kennen, waar Lies een relatie van aanhalen en afstoten mee heeft. En je maakt kennis met meneer Van Ommeren, een van de bewoners van het verzorghuis waar Lies als creatief therapeut workshops geeft.

Breuklijnen viel mij op dankzij de prachtige cover en daarna de pakkende flaptekst. Ondanks de voor velen vast bekende hoge stapel van 'nog te lezen boeken' las ik dit boek eerst. En hoewel Marleen Stelling zeker goed kan schrijven (ik las het boek in twee dagen uit), vind ik dat je als lezer net wat te veel zelf moet invullen en dat er best wat open eindjes zijn. Dat is niet erg voor een psychologische roman - als lezer vind ik het ook fijn om mijn eigen invulling te kunnen bedenken. Maar hier vond ik het te veel. En: kwamen andere elementen juist net wat te veel toevallig samen en werden prangende vraagstukken redelijk ineens en daarmee voor mij op onwaarschijnlijke manier opgelost.