Intrigerend thema, maar slecht uitgevoerd.

De verdwijning van Sieger Somerman van Jori Stam belooft veel: een spannende zoektocht naar waarheid in een wereld vol deepfakes, digitale manipulatie en afbrokkelend vertrouwen. Het thema is razend actueel en relevant – in een tijdperk waarin technologie onze perceptie van de werkelijkheid steeds verder vervaagt, is een roman over de grens tussen echt en nep meer dan welkom. Helaas blijft de uitvoering steken in een onrustige, rommelige schrijfstijl die het lezen tot een moeizame ervaring maakt.

Het grootste probleem is de onrustige, houterige verteltrant. De tijdsprongen (2018, 2025, 2035) zijn niet alleen verwarrend, maar ook onhandig uitgevoerd. In plaats van spanning op te bouwen, voelt het alsof je als lezer constant uit het verhaal wordt getild. De zinnen zijn soms kunstmatig en geforceerd, met metaforen die meer afleiden dan verrijken. Het gevoel van "lelijk lezen" – alsof de tekst niet vloeiend van de pagina afkomt – maakt het moeilijk om in het verhaal te blijven.
Daarnaast is het slot teleurstellend. Na alle opbouw en intriges eindigt het boek met een open, vaag einde dat meer vragen oproept dan antwoorden geeft. Voor lezers die hopen op een bevredigende afronding, voelt dit als een anticlimax. Het gevoel van "afhaken" is begrijpelijk: na alle moeite die het kost om door het boek te komen, wordt de lezer beloond met een slot dat niet bevredigt, maar frustreert.

De verdwijning van Sieger Somerman is misschien interessant voor lezers die experimentele literatuur waarderen en niet schuwen voor een uitdagende, onconventionele stijl. Voor wie houdt van duidelijke verhaallijnen, vlotte schrijfstijl en een bevredigend slot, is dit boek echter geen aanrader.
Wie geïnteresseerd is in het thema van deepfakes en identiteit, doet er beter aan om De man met duizend gezichten van Lex Nooteboom te lezen: spannend, relevant, en bovenal goed geschreven.