"Vet" boek, in alle opzichten

Niet gehinderd door enige voorkennis over de auteur - ik las "Een klein leven" (nog) niet - heb ik mij vol gestort op dit grote epistel.

Er is al genoeg geschreven over de verhaallijn en opzet van het boek, dus daar zal ik verder niet over uitwijden, maar die opzet is zeker het eerste "vette" aspect van dit boek. De opzet is ongeëvenaard. Uniek zo je wilt. Althans in mijn beleving. Yanagihara probeert niemand te kopiëren en is trouw aan het eigen idee.

Ook het verweven van herkenbare elementen uit het verleden en heden in de eerste twee delen en tegelijkertijd helemaal "nieuw" zijn, is ontegenzeggelijk bijzonder en knap. "Vet" zo je wilt.

Maar er is een keerzijde aan. Naast dat het boek qua pagina's aan de "vette" kant is (bijna 700) en in die zin net zo goed uit drie afzonderlijke boeken had kunnen bestaan, is de schrijfstijl ook "vet" te noemen. Niet alleen is het taai, stroperig zo je wilt, maar ook "glibberig" of vettig te noemen. De woorden glibberen naar hun bedoeling en zeer regelmatig glijden de woorden van het pad af.

Natuurlijk is bovenstaande ook een kwestie van smaak, maar het liet mij met een erg vol gevoel achter.

Ja, Naar het Paradijs is, zoals de achterkant vermeld, rijk, gelaagd, en visionair, maar slaat bij vlagen ook om in: overvol, verwarrend en absurd.

Het talent van Yanagihara is echter overduidelijk dus ga ik zeker wel op zoek naar Een klein leven.