Niet oké.

Trigger warnings voor deze recensie én boek: fatfobia, transfobisch, bifobisch, homofobisch, vrouwonvriendelijkheid.

Tess is dus journaliste bij het vrouwenblad Marlies en heeft een interview met Nicole Kidman. Dit staat op de flap, en dat interview zou het vrouwenblad moeten redden. Je verwacht dan een groots interview met alles erop en eraan, maar nee. Niet zo. Ook familiaal gezien lijkt ze het wel allemaal voor elkaar te hebben, maar dan toch weer niet.

Uiteraard heeft Tess een beste vriend. Maar niet zomaar een beste vriend. Nee, nee, GBFF. Een Gay Best Friend Forever. Dit doet de wenkbrauwen fronsen want waarom zou je gay gebruiken als de beschrijving van een personage? Precies of zijn persoonlijkheid is gewoon "gay". Oké...

Verder worden er ook lustig transfobische opmerkingen gemaakt. Nee, dit voegt helemaal niets extra's toe aan het verhaal en dit zorgt er net voor dat mensen blijven denken dat gedachten zoals deze hebben, oké is terwijl dat gewoon zó ontzetten verkeerd is. Hoezo heeft niemand hier opmerkingen over gedaan in een redactieronde of proeflezers? Hoezo kan dit zelfs in een feelGOOD zitten? Dat maakt er eerder een feelBAD van. Het is echt niet oké.

Ter illustratie een quote uit het boek van pagina 139 tot 140 nadat ze het hebben over stereotype huisvrouwen. Jake is een huisman voor alle duidelijkheid. Het stukje tekst:

Vreemd wel, dit gesprek. Ik verdedig de mannen tegenover Jake die toch zelf een man is. Dan dringt tot me door wat ik even uit het oog was verloren. Natuurlijk. Jake is niet écht een man. Ik bedoel: hij was oorspronkelijk geen man, hij is een man gewórden. Onder dat t-shirt, onder dat stoere lijf, zit namelijk nog altijd de inborst van een vrouw. ... (Er wordt koffie gehaald) ... 'Is dat de reden, Jake?'
'De reden? Waarvoor? Welke reden, Tess?'
'De reden waarom je zo hard bent voor mannen? Omdat je er zelf pas twaalf jaar geleden een bent geworden en dus goed het verschil kunt voelen?'
...
'Is dat hoe je me ziet, Tess? Als een vrouw die een man is geworden?'
Ja, natuurlijk zie ik hem zo. Zo is het toch ook.

Euh... Wat de fuck is dit zelfs? Daarna wordt er nog een uitleg gegeven over transgender en Tess biedt niet eens excuses aan. Terwijl wel duidelijk wordt beschreven dat Jake er redelijk verdrietig om is. Hoezo zou iemand het in zijn hoofd halen om zoiets neer te schrijven? Zeker de dag van vandaag? Ik heb er geen woorden voor en begrijp dit dan ook absoluut niet. Niets of niemand spreekt ook dit tegen, oké, Jake geeft een uitleg maar Tess verandert haar gedachten precies niet. Ook is er geen nawoord of iets dergelijke om dit eventueel nog te kunnen rechtzetten. Ik snap dit oprecht niet hoor.

Even later op pagina 144 spreekt de fotograaf ook nog wat transfobische opmerkingen uit. Het stukje tekst:

'Weet ik. Daar wilde ik het trouwen ook nog even met je over hebben. Ik zou graag willen dat je vooral de gezelligheid op beeld voor me vastlegt. Gezelligheid is namelijk heel belangrijk voor Jake, het typeert wie hij is.'
'Wie hij is, de vrouw in hem,' zegt Peter.
'Wat?'
'Hij is toch een transgender.'
'Nee, hij is een man.'
'Eens een vrouw, Tess, altijd een vrouw.'
'Zo is het niet, Peter. Het is een lange strijd om uiteindelijk alleen maar te worden wie je voor je geboorte al was.'
Het zijn de exacte woorden van Jake die ik hier herhaal, maar ze maken op Peter duidelijk niet de minste indruk.
'Oké, als jij het zegt. Sorry hoor, ik zou er met plezier nog een poosje met jou over doorbomen, bij voorkeur bij een glas, maar ik moet nu dringen weg.'

Hups, weer geen tegenwoord. Exact dezelfde woorden herhalen noem ik geen verdediging. Het ergste van al is dan nog dat dit absoluut niets toevoegt aan het verhaal. Eerder of verder in het verhaal is van Jake geen sprake meer. Maar wel een goede poging om de witte heteroseksuele standaarden in stand te houden en transgenders heel hard te kwetsen.

Yves een biseksuele collega van Tess en als hij op de proppen komt met een idee voor het blad, legt de broer, Max, van de hoofdredactrice hem het zwijgen op. Het stukje tekst:
'Yves, zit en zwijg,' valt Max uit.
'Sorry?'
'We zitten hier midden in een belangrijke vergadering en ik heb geen boodschap aan jouw ideeën.'
'Je hebt geen boodschap aan mijn ideeën. Verbeter me als ik dat verkeerd zie, maar zijn redactievergaderingen niet juist bedoeld om samen ideeën uit te wisselen?'
'Volgens mij zie jij wel meer verkeerd in het leven,' mompelt Max.

Ik moet er geen tekening bij maken zeker... Nogmaals, hoe is zoiets kunnen uitgegeven worden zonder dat iemand hier bedenkingen bij had?

Een quote die toch wel redelijk fatfobisch is:

Ik dik het natuurlijk wel een beetje heel veel aan. Hoeveel tekst heb ik nog nodig? Een bladzijde of twee. Nee, zeker drie. Oké, dat neigt al naar obesitas.
Maar wat is het alternatief? Bewuster gaan eten natuurlijk.

Kan er iemand mij alsjeblieft uitleggen wat de relatie is tussen een artikel van drie pagina's vol kunnen schrijven en obesitas? Of de vergelijking van een artikel schrijven en eten? Ik snap het niet hoor.

Tess lijkt ook geen persoonlijkheid te hebben. Ze houdt ellenlange innerlijke monologen die enorm saai zijn om te lezen. Ze heeft de hele tijd een strijd in haar hoofd die ze met niemand wil delen want blijkbaar is ze een bang schaap die totaal niet voor haar mening durft op te komen. Hoort feelgood niet gewoon leuk te zijn? Dit is namelijk echt niet leuk en fijn om te lezen. Oh, en ze noemt haar brooddoos Tiny. Dit wordt ook niet uitgelegd hoe dit komt dus dit is vooral heel vreemd.

Eigenlijk is het ook wel dieronvriendelijk. Tess bestelt hetzelfde als haar baas op restaurant en dat blijkt foie gras te zijn. Ze is hier helemaal tegen, zegt ze uitvoerig in zo'n saai monoloog. Maar hier zegt ze pas iets van als ze al haar zorgen uitspreekt tegen haar baas. Ergens een beetje later voert ze eenden brood. Iemand heeft duidelijk de boodschap uit het programma "Hoe zal ik het zeggen?" gemist dat eenden brood voeren net heel slecht is en ze hieraan kunnen sterven. Maar goed, dit hoofdpersonage lijkt al niet veel van herseninhoud te beschikken dus dit verbaast dan ook wel niet.

Tess en een aantal personages uit dit boek zijn ook zo ontzettend seksistisch en schamen zich er blijkbaar niet voor. Tess zegt in het begin zelf dat ze het is. Nu ja, zelfkennis is de eerste stap naar "wijsheid" zeker? Dit zorgt er echt voor dat dit boek echt vrouwonvriendelijk overkomt.

Goed, ik zou nog een tijdje kunnen doorgaan, maar ik rond het hier af, het is al leeswerk genoeg voor een recensie te zijn.
De boodschap van dit boek is echt niet oké.