Zelfportret

175 Dit is als een schilderij van Rembrandt of welke schilder dan ook die zichzelf als model gebruikt. Peter Klashorst. Omdat er even geen ander model beschikbaar is of omdat de schilder besluit dat het niets uitmaakt of hijzelf óf een model op het werk komt. Het maakt feitelijk voor het werk niets uit, omdat het om het werk gaat. Sinds ik het zo zie, heb ik mijn antwoord klaar bij ‘vragen uit de zaal’ of opmerkingen van (Duitse) recensenten waarom ze dit allemaal moeten lezen.

Tijdens de vakantie gelezen. En wat was het weer heerlijk om in de huid te kruipen van deze schrijver.

Naar aanleiding van zijn eerste gesprek met zijn nieuwe therapeut lezen we:

301 Ik vroeg hem of het nou goed was of juist niet dat ik in een boek als dit de lichtheid opzoek en niet of zelden schrijf over hoe kut ik me wel niet voel. ‘Dat is nou eenmaal de manier waarop jij ermee omgaat,’ zei hij. ‘Jij wilt je lezers vermaken.’ Daar dacht ik even over na. Dat is natuurlijk een mooi streven, maar is het ook een goed streven? Hij zei op een bepaald moment ook nog dat als ik mijn ‘ongelukkigheid’ in mijn boeken stopte, dat ergens ook goed was. Want dan héb je er nog iets aan. Gisteren zei ik tegen Gerda en Sjef, nadat ze allebei hadden verteld dat het allemaal niet makkelijk was, dat alles goedkomt. ‘Alles komt goed!’ Dat zeg ik best vaak tegen mensen, maar ik zeg het nooit tegen mezelf. Heb ik liever dat ik als een blij mens door het leven stap of dat pakweg 7000 mensen dit boek lezen? Ik zou het wel weten.

Dat gaat dan over depressief zijn. Daar schreef hij al openhartig over in deel 2, Knecht, alleen. Verderop in dit boek lijkt het erop dat de therapeut mogelijk de vinger legt op een zere plek. Op naar deel 5!