Truttenschudder

Dit boek is geen historie van de DAF personenauto. Het is eerder een sociaal en culturele analyse van “een fenomenale industriële en economische prestatie”. De grondlegger van DAF, Hub van Doorne, kreeg in 1953 het eredoctoraat toegekend aan de Technische Hogeschool van Delft. Ze hadden nog geworsteld met de vraag:

“of men ‘een eenvoudige dorpsjongen die alleen maar lager onderwijs had gevolgd’ wel met de hoogste academische waardigheid kon bekleden.”

Dit boek gaat niet over de vrachtauto’s waarmee het bedrijf startte eind jaren ’40 maar over de DAF personenauto die in 1958 werd geïntroduceerd. Eerst de 600, later gevolgd door de 33, 44/46, 55 en 66. In 1975 nam Volvo de personenautodivisie over van DAF. De revolutionaire transmissie werd ondergebracht in een aparte onderneming VDT in Tilburg, thans eigendom van Bosch (in 2024 werd de 100 miljoenste duwband geproduceerd).

Na de introductie kreeg de DAF al snel de bijnaam ‘truttenschudder’ soms ook nog met de toevoeging ‘met jarretelaandrijving’, verwijzend naar de duwbanden die onderdeel waren van de revoulationaire variomatic-aandrijving. De hoofdstukken over de Peel eind 19e eeuw (Hub werd geboren in 1900 in America, Limburg), de export naar Amerika (die bleef steken op 1500 stuks, de naam werd zelfs aangepast: Daffodil) en vooral de opening van de fabriek in Born (in verband met de sluiting van de mijnen) vond ik erg interessant. Maar soms wijdt de schrijver wel erg uit en vond ik een aantal verklaringen en verbanden die hij legt vergezocht. Bijvoorbeeld als hij vergelijkingen trekt met Amerika. Andere zaken zijn niet of onderbelicht. Als het gaat om imago, dat was in het begin een groot probleem, zegt hij niets over deelname aan rally’s zoals de Londen-Sydney Marathon in 1968 of de rallycross in Valkenswaard met Jan de Rooij.

PS in de jaren ’60 werd een automatische transmissie niet als mannelijk of sportief werd gezien. Hoe de tijden zijn veranderd…