Lezersrecensie
Denk niet wit, denk niet zwart
78 Vivaldo yawned and felt guilty. He was tired – tired of Rufus’ story, tired of the strain of attending, tired of friendship. He wanted to go home and lock his door and sleep. He was tired of the troubles of real people. He wanted to get back to the people he was inventing, whose troubles he could bear.
Vivaldo is een van de witte personages in dit boek. Een ‘unpublished novelist’. De eenzame Rufus, zwart en drummer in een jazzband. Ik begrijp dat Baldwin te herkennen is in deze twee personages en een derde, de witte homoseksuele acteur Eric. Eric die een aantal jaren verblijft in Frankrijk (net als Baldwin in de jaren ’50) en verliefd wordt op Yves.
Deze roman uit 1962 speelt zich af in het New York van de jaren ’50 (met veel drank en sigaretten). Een tijd waarin gemengde relaties en homoseksualiteit veel weerstand opriepen bij zowel de witte als zwarte bevolking. Baldwin maakt dat op prachtige wijze voelbaar. Rufus over zijn vader:
114 ‘I don’t think I ever saw my father sober,’ he said, ‘not in all these years. He used to say, “I want you to tell me the truth now, always tell me the truth.” And then, if I told him the truth, he’d slap me up against the wall. So, naturally, I didn’t tell him the truth, I’d just tell him any old lie, I didn’t give a shit. The last time I went over to the house to see them I was wearing my red shirt, and he said, “What’s the matter, you turned queer?” Jesus.’
Als Vivaldo, die een relatie krijgt met Ida, de zus van Rufus, zijn moeder aan de lijn heeft en vraagt of hij zijn nieuwe vriendin mee zal brengen naar een verjaardagsfeest:
273 ‘If she’s a nice girl,’ his mother was saying. You know we love to meet your friends.’ […] ‘She’s a very nice girl,’ he said, promptly, sincerely. Then faltered, involuntarily stealing a glance at Ida. He did not know how to say, Mama, she’s a coloured girl, knowing that his mother, and who on earth could blame her? would immediately decide that this was but one more attempt on his part to shock and humiliate his family.
En Vivaldo tegen zijn vriendin Ida:
404 ‘What I’ve never understood,’ he said, finally, ‘is that you always accuse me of making a thing about your colour, of penalising you. But you do the same thing. You always make me feel white. Don’t you think that hurts me? You lock me out. And all I want is for you to be a part of me, for me to be a part of you. I wouldn’t give a damn if you were striped like a zebra.’
De enige personages die ik nog niet heb genoemd zijn Richard, de schrijver, met zijn vrouw Cass. De enige relatie die niet gemengd is!
Uitgegeven in de Modern Classics serie. Vertaald in het Nederlands als Een ander land. Maar ook in het Engels makkelijk te lezen. Prachtige opbouw van het verhaal. Knap hoe hij en passant even kort een flashback geeft. Bijvoorbeeld als Baldwin iets verteld over de jeugd van Eric, als hij verliefd wordt op een zwarte jongen.
Vivaldo is een van de witte personages in dit boek. Een ‘unpublished novelist’. De eenzame Rufus, zwart en drummer in een jazzband. Ik begrijp dat Baldwin te herkennen is in deze twee personages en een derde, de witte homoseksuele acteur Eric. Eric die een aantal jaren verblijft in Frankrijk (net als Baldwin in de jaren ’50) en verliefd wordt op Yves.
Deze roman uit 1962 speelt zich af in het New York van de jaren ’50 (met veel drank en sigaretten). Een tijd waarin gemengde relaties en homoseksualiteit veel weerstand opriepen bij zowel de witte als zwarte bevolking. Baldwin maakt dat op prachtige wijze voelbaar. Rufus over zijn vader:
114 ‘I don’t think I ever saw my father sober,’ he said, ‘not in all these years. He used to say, “I want you to tell me the truth now, always tell me the truth.” And then, if I told him the truth, he’d slap me up against the wall. So, naturally, I didn’t tell him the truth, I’d just tell him any old lie, I didn’t give a shit. The last time I went over to the house to see them I was wearing my red shirt, and he said, “What’s the matter, you turned queer?” Jesus.’
Als Vivaldo, die een relatie krijgt met Ida, de zus van Rufus, zijn moeder aan de lijn heeft en vraagt of hij zijn nieuwe vriendin mee zal brengen naar een verjaardagsfeest:
273 ‘If she’s a nice girl,’ his mother was saying. You know we love to meet your friends.’ […] ‘She’s a very nice girl,’ he said, promptly, sincerely. Then faltered, involuntarily stealing a glance at Ida. He did not know how to say, Mama, she’s a coloured girl, knowing that his mother, and who on earth could blame her? would immediately decide that this was but one more attempt on his part to shock and humiliate his family.
En Vivaldo tegen zijn vriendin Ida:
404 ‘What I’ve never understood,’ he said, finally, ‘is that you always accuse me of making a thing about your colour, of penalising you. But you do the same thing. You always make me feel white. Don’t you think that hurts me? You lock me out. And all I want is for you to be a part of me, for me to be a part of you. I wouldn’t give a damn if you were striped like a zebra.’
De enige personages die ik nog niet heb genoemd zijn Richard, de schrijver, met zijn vrouw Cass. De enige relatie die niet gemengd is!
Uitgegeven in de Modern Classics serie. Vertaald in het Nederlands als Een ander land. Maar ook in het Engels makkelijk te lezen. Prachtige opbouw van het verhaal. Knap hoe hij en passant even kort een flashback geeft. Bijvoorbeeld als Baldwin iets verteld over de jeugd van Eric, als hij verliefd wordt op een zwarte jongen.
1
Reageer op deze recensie
