Lezersrecensie
Broeierige spanning, intrigerende verhaallijnen en personages die onder je huid kruipen
Monta Clare, Missouri (VS), 1975. De dertienjarige Joseph “Patch” Macauley wordt ontvoerd en vastgehouden in een ruimte waar hij geen hand voor ogen kan zien. Dan blijkt dat hij niet alleen is. Het meisje, Grace, leidt hem met haar stem door de donkerste periode in zijn leven. Als Patch uiteindelijk weet te ontsnappen, is er echter geen bewijs dat Grace heeft bestaan en een langdurige zoektocht brengt Patch criscross door Amerika. Ondertussen jaagt Patch’ jeugdvriendin Saint op de ontvoerder.
De kleuren van het donker is het vijfde boek van de Engelse auteur Chris Whitaker, die met eerdere boeken (Alle slechte meisjes, Nooit meer zoals het was, We beginnen bij het einde) al verschillende vooraanstaande prijzen won. Whitaker woont met zijn gezin in Hertfordshire, Engeland.
Het boek is uitgebracht als thriller, maar vanaf de eerste pagina proef je al dat De kleuren van het donker uit een heel ander hout gesneden is. In plaats van een nagelbijtende spanning is het meer een broeierige spanning die je als lezer meevoert. Prachtige volzinnen, frequent voorzien van meerdere cliffhangers nemen eerst je ogen en vervolgens je hele zijn over. Je sluit Patch en Saint direct in je hart, waarna je alleen maar verder wilt lezen om erachter te komen wat er precies is gebeurd en of Patch zijn reddende engel zal vinden of dat hij te laat komt.
Het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon, aan het begin vooral vanuit het perspectief van Saint. Hierbij wordt in eerste instantie aandacht besteed aan de dagen na de ontvoering, afgewisseld met flashbacks naar de ontwikkeling van de vriendschap tussen haar en Patch, duidelijk herkenbaar door de cursief weergegeven tekst. Door deze kijkjes in het verleden, wordt het gaandeweg duidelijk dat het een heel bijzondere en hechte vriendschap betreft. Naarmate het verhaal vordert, komt hier het perspectief van Patch bij en krijgen ook andere personages een gezicht. Hierdoor ontstaan vanuit de rode draad verschillende verhaallijnen die als kleine puzzelstukjes bijdragen aan het grote geheel.
Whitaker verstaat de kunst om in een zin meer te zeggen dan wat er staat, waardoor je als lezer heel veel informatie te verwerken krijgt maar wat het leesgenot absoluut verrijkt en wellicht zelfs uitnodigt voor een herlezing. De setting beschrijft hij op een haast filmische wijze waardoor je als lezer geen enkele moeite hoeft te doen om je naast Patch of Saint te wanen. Ook geeft hij gedurende het verhaal kleine speldenprikjes die later in het verhaal veel meer betekenis krijgen waardoor hij het schrijven min of meer tot kunstvorm heeft verheven. Gebeurtenissen en dialogen wisselen elkaar op een prettige manier af, regelmatig voorzien van een onderkoelde vorm van humor:
“Breng het pistool in gereedheid", beval hij.
Saint haalde de replica van het enkelschots vuursteenpistool uit haar rugzak en spande de haan, diep vereerd dat hij haar zijn grote schat had toevertrouwd.
“Schiet hij ook echt?” vroeg ze.
“Is niet nodig. Als je in die loop staat te staren, keer je meteen je zakken en je ziel binnenstebuiten. Of je gaat er als een haas vandoor. Als je er een ziet kun je het beste op het oog mikken” zei hij.
“Bruut. Zeker uit jouw mond”.
Ondanks het lijvige boek (het telt ruim 600 pagina’s), vlieg je door het verhaal heen. Dit komt natuurlijk door de intrigerende verhaallijnen, personages die onder je huid kruipen, de vele plotwendingen, maar zeker ook door de ultra korte hoofdstukken waardoor de auteur de vaart waarborgt.
Is er dan niets negatiefs te melden over De kleuren van het donker? Zeker wel: dat het na 603 pagina’s uit is. Want het omslaan van de laatste bladzijde voelt precies hetzelfde wanneer iemand waar je verliefd op bent geworden, uit je leven vertrekt.
De kleuren van het donker is het vijfde boek van de Engelse auteur Chris Whitaker, die met eerdere boeken (Alle slechte meisjes, Nooit meer zoals het was, We beginnen bij het einde) al verschillende vooraanstaande prijzen won. Whitaker woont met zijn gezin in Hertfordshire, Engeland.
Het boek is uitgebracht als thriller, maar vanaf de eerste pagina proef je al dat De kleuren van het donker uit een heel ander hout gesneden is. In plaats van een nagelbijtende spanning is het meer een broeierige spanning die je als lezer meevoert. Prachtige volzinnen, frequent voorzien van meerdere cliffhangers nemen eerst je ogen en vervolgens je hele zijn over. Je sluit Patch en Saint direct in je hart, waarna je alleen maar verder wilt lezen om erachter te komen wat er precies is gebeurd en of Patch zijn reddende engel zal vinden of dat hij te laat komt.
Het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon, aan het begin vooral vanuit het perspectief van Saint. Hierbij wordt in eerste instantie aandacht besteed aan de dagen na de ontvoering, afgewisseld met flashbacks naar de ontwikkeling van de vriendschap tussen haar en Patch, duidelijk herkenbaar door de cursief weergegeven tekst. Door deze kijkjes in het verleden, wordt het gaandeweg duidelijk dat het een heel bijzondere en hechte vriendschap betreft. Naarmate het verhaal vordert, komt hier het perspectief van Patch bij en krijgen ook andere personages een gezicht. Hierdoor ontstaan vanuit de rode draad verschillende verhaallijnen die als kleine puzzelstukjes bijdragen aan het grote geheel.
Whitaker verstaat de kunst om in een zin meer te zeggen dan wat er staat, waardoor je als lezer heel veel informatie te verwerken krijgt maar wat het leesgenot absoluut verrijkt en wellicht zelfs uitnodigt voor een herlezing. De setting beschrijft hij op een haast filmische wijze waardoor je als lezer geen enkele moeite hoeft te doen om je naast Patch of Saint te wanen. Ook geeft hij gedurende het verhaal kleine speldenprikjes die later in het verhaal veel meer betekenis krijgen waardoor hij het schrijven min of meer tot kunstvorm heeft verheven. Gebeurtenissen en dialogen wisselen elkaar op een prettige manier af, regelmatig voorzien van een onderkoelde vorm van humor:
“Breng het pistool in gereedheid", beval hij.
Saint haalde de replica van het enkelschots vuursteenpistool uit haar rugzak en spande de haan, diep vereerd dat hij haar zijn grote schat had toevertrouwd.
“Schiet hij ook echt?” vroeg ze.
“Is niet nodig. Als je in die loop staat te staren, keer je meteen je zakken en je ziel binnenstebuiten. Of je gaat er als een haas vandoor. Als je er een ziet kun je het beste op het oog mikken” zei hij.
“Bruut. Zeker uit jouw mond”.
Ondanks het lijvige boek (het telt ruim 600 pagina’s), vlieg je door het verhaal heen. Dit komt natuurlijk door de intrigerende verhaallijnen, personages die onder je huid kruipen, de vele plotwendingen, maar zeker ook door de ultra korte hoofdstukken waardoor de auteur de vaart waarborgt.
Is er dan niets negatiefs te melden over De kleuren van het donker? Zeker wel: dat het na 603 pagina’s uit is. Want het omslaan van de laatste bladzijde voelt precies hetzelfde wanneer iemand waar je verliefd op bent geworden, uit je leven vertrekt.
1
Reageer op deze recensie
