Indrukwekkend debuut is opmaat voor meer.

Op haar Instagramprofiel staat “I make stuff up for a living”. Hopelijk doelt Merel Godelieve dan niet op haar werkzaamheden als jurist, maar vooral op haar werk als creatief ondernemer en specifieker, als auteur. Godelieves fantasy debuut zag deze maand het licht, maar helemaal nieuw is zij niet in deze tak van sport. In 2022 schreef zij samen met haar moeder, de succesvolle Nederlandse auteur Anya Niewierra, de feelgood Ook dat nog, die lovend werd ontvangen.

Erin Tuar erft op jonge leeftijd Duncannon Castle nadat haar moeder bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Naarmate de tijd verstrijkt, stapelen de kosten voor het onderhoud van het kasteel zich op, blijven de B&B-gasten weg en is Erin’s enige hoop gevestigd op een Amerikaanse filmstudio die op zoek is naar een kasteel als setting voor hun nieuw op te nemen film Equinox. Als de maatschappij echter voor een ander kasteel kiest, wordt Erin gedwongen tot drastische maatregelen en om het erfgoed van haar moeder te beschermen is ze bereid ver te gaan. Hiermee wekt ze een eeuwenoud, duister geheim tot leven en wordt ze gedwongen ook de confrontatie met haar eigen duistere kant aan te gaan. Welkom in de wereld van De laatste Ravendochter.

Loop een willekeurige boekhandel binnen en de prachtige uitvoering van het boek springt gelijk in het oog; pak het op en je bent verkocht. De look & feel is werkelijk fenomenaal: het voelt fluweelzacht aan en heeft een intrigerende full color foliedruk op zowel cover, rug als achterzijde en het boekblok is met een repeterend patroon van pauwenveren versierd. Ook al zou je het boek nooit lezen, dan nog is het een aanwinst voor je boekenkast, hoe je het ook neerzet. Dat is overigens geen optie, aangezien ook de binnenkant een lust voor het oog is. De hoofdstukken onderscheiden zich door middel van sierlijke headers, incidenteel verfraaid met prachtige tekeningen van de hand van de auteur zelf. De vier delen worden aangeduid met het symbool van de levensboom die, evenals de meerdere malen voorkomende zinsnede “Wat was, wat is en wat zal zijn” enigszins doet denken aan Galadriel uit de bekende boeken van J.R.R. Tolkien.

Het boek opent met een profetie die verwijst naar een bekende Ierse mythe. De daaropvolgende proloog trekt je direct het verhaal in, waardoor je alleen maar heel snel verder wilt lezen. Dit komt niet in de laatste plaats door de verfrissende schrijfstijl van Godelieve: duidelijk door zijn eenvoud en doorweven met een gezonde dosis humor:

“Mijn hemel, zelfs Raza zou hem nog doen. Al zeggen ze dat hij een verslaafde klootzak is, maar ja, je kunt er niet zo uitzien én een fijn mens zijn. Het universum eist balans”. Erin knikte afwezig. “Kom op zeg. Geef gewoon toe dat hij knap is. Zelfs mijn vaders aambei ziet Raven West nog zitten.”

Op andere momenten weet de schrijfster je recht in je hart te raken door de intense emotie die van de pagina af spat:

“Soms ben je omringd door mensen en alsnog alleen. Jij was onze lijm, mama. Zonder jou zijn we losse stukken die wel bij elkaar horen, maar niet langer passen” (...) “Alles van hem mist alles van jou, waardoor er weinig van hem over is” (...) “Is de maan nog wel de maan als de zon niet langer schijnt?”

Zoals gezegd is het boek opgesplitst in vier delen die de levenscyclus weergeven. Door deze delen heen wordt het verhaal opgebouwd uit twee verhaallijnen die -naarmate het boek vordert- op meerdere manieren tot elkaar komen en uiteindelijk als puzzelstukjes in elkaar passen. Overigens zonder dat het ook maar op enig moment saai wordt. Gedragen door karakteristieke personages die samen met het verhaal groeien. Doordacht én authentiek, wat je terugziet in zowel persoonlijkheid als taalgebruik, wat absoluut bijdraagt aan het leesgenot. En raak je door de ietwat lastige Keltische namen het spoor even bijster, dan voorziet een handige namenlijst achter in het boek daar ook weer in.

Laat je je als lezer overigens verleiden de prachtig beschreven Ierse setting te googlen, dan zul je merken dat Godelieve ook hier haar huiswerk heeft gedaan en de realiteit heel mooi verweven heeft in deze tot de verbeelding sprekende fantasyroman. Hierbij schuwt ze en passant niet om de mensheid een veeg uit de milieupan te geven met de retorische vraag “Is een wezen waarlijk intelligent als het zijn eigen hol bevuilt?” Een mooie manier om wellicht nog meer mensen aan het denken te zetten.

“Never judge a book by it’s cover” gaat in ieder geval voor dit indrukwekkende debuut niet op want zowel het uiterlijk als de inhoud zijn in evenwicht en werkelijk fantastisch. De laatste Ravendochten is een opmaat voor meer. Veel meer alsjeblieft.