Lezersrecensie
Originele en doordachte thriller
Frank Peters (Babberich, 1962) kun je met geen mogelijkheid een doorsnee auteur noemen (zo die überhaupt al bestaan natuurlijk). Zijn in 2024 gelanceerde debuut Het meisje bij het venster belandde op zowel de Thrilzone shortlist voor het beste Nederlandstalige debuut én de longlist voor de Max Bronzen Vleermuis. De tweede thriller in deze serie, Drenkman, wederom met Rik Wolters en Sandra Molenaars in de hoofdrol, begint met een geweldig “motto” dat je zachtjes doet gniffelen. Zelfspot en humor: een gouden combinatie. Overigens had een waarschuwing in de trant van “fasten your seatbelts” ook niet misstaan gezien het moordend tempo waarin Peters de lezer meeneemt in de wereld die Lucidaremin heet.
De Belgische mycoloog Gérard Rapaille benadert bovenstaande protagonisten met een verontrustend verhaal. Een farmaceutisch bedrijf voert in de testfase van een nieuw en baanbrekend medicijn experimenten uit die het daglicht niet kunnen verdragen. Tegelijkertijd vindt er een aantal sterfgevallen onder buitenlandse studenten plaats. Rik en Sandra bundelen wederom hun krachten en duiken in de schimmige wereld van paddenstoelen, waarbij Rik tevens de demonen uit zijn verleden het hoofd moet zien te bieden.
Het eerste dat opvalt als je Drenkman in handen hebt, is de werkelijk prachtige cover die rechtstreeks uit een videogame weggelopen schijnt te zijn. Duister, intrigerend en zal zeker bijdragen aan de opvalswaarde in de boekhandel. Dat wil zeggen: mocht je nog niet getroffen zijn door de merkwaardige titel. Want wat is in hemelsnaam een D R E N K M A N??? Zelfs na intensief googlen is er geen definitie naar boven gekomen die hierover duidelijkheid verschaft.
In de tweede plaats maakt Peters veelvuldig gebruik van visuele additieven, waaronder wisselende lettertypen en grafische toevoegingen. Deze versterken het fysieke boek, maar zorgen er tegelijkertijd voor dat het minder geschikt zal zijn als audioboek, wat jammer is gezien de opkomst van dit medium. Tot slot kent het boek een globale indeling die engszins doet denken aan de in de marketing gebruikte Ansoff-model. Origineel én doordacht gezien de voorgenomen introductie van het baanbrekende medicijn in dit boek. Hoe fijn is het als een auteur afwijkt van de platgetreden paden?
De relatief korte hoofdstukken worden aangeduid met een al even korte titel, verwijzend naar wat er komen gaat. Dit laatste is wel zo prettig, aangezien de gebeurtenissen en de personages zich aan het begin van het boek in een rap tempo opvolgen waardoor opperste concentratie van de lezer wordt gevraagd. Vertellend vanuit een alwetende verteller, wordt het verhaal -heel verrassend- in de verleden tijd gepresenteerd, wat bijdraagt aan de spanning in het verhaal. De recente gebeurtenissen worden hierbij afgewisseld met flashbacks uit 2004, de zogenaamde “Intermezzi”, waardoor heden en verleden op een prettige manier tot elkaar komen.
Het taalgebruik zal niet voor iedereen even toegankelijk zijn. Los van de onuitsprekelijke Latijnse namen van de paddenstoelen, fêteert de auteur de lezer regelmatig op dure woorden. Dit is echter totaal niet storend omdat het volledig in het verhaal past en de gedegen research die overduidelijk ten grondslag ligt aan Drenkman ondersteunt; het geeft het verhaal body en zorgt dat feit en fictie naadloos in elkaar overlopen.
De beeldende manier van schrijven in combinatie met de karakteristieke en herkenbare personages maken dat je als lezer geen enkele moeite hebt om je in te leven in de verschillende scènes of je met de personages te identificeren.
Dit alles maakt van Drenkman een originele en doordachte thriller die je leeswereld binnen dendert, je in sneltreinvaart meeneemt door alle gebeurtenissen en je voldaan achterover zou laten zakken ware het niet dat Peters de lezer op niet één maar twee vette cliffhangers trakteert tegen het einde van het boek. Hierdoor kun je alleen maar heel ongeduldig uitkijken naar het derde deel. Ik zeg: kom maar door!
De Belgische mycoloog Gérard Rapaille benadert bovenstaande protagonisten met een verontrustend verhaal. Een farmaceutisch bedrijf voert in de testfase van een nieuw en baanbrekend medicijn experimenten uit die het daglicht niet kunnen verdragen. Tegelijkertijd vindt er een aantal sterfgevallen onder buitenlandse studenten plaats. Rik en Sandra bundelen wederom hun krachten en duiken in de schimmige wereld van paddenstoelen, waarbij Rik tevens de demonen uit zijn verleden het hoofd moet zien te bieden.
Het eerste dat opvalt als je Drenkman in handen hebt, is de werkelijk prachtige cover die rechtstreeks uit een videogame weggelopen schijnt te zijn. Duister, intrigerend en zal zeker bijdragen aan de opvalswaarde in de boekhandel. Dat wil zeggen: mocht je nog niet getroffen zijn door de merkwaardige titel. Want wat is in hemelsnaam een D R E N K M A N??? Zelfs na intensief googlen is er geen definitie naar boven gekomen die hierover duidelijkheid verschaft.
In de tweede plaats maakt Peters veelvuldig gebruik van visuele additieven, waaronder wisselende lettertypen en grafische toevoegingen. Deze versterken het fysieke boek, maar zorgen er tegelijkertijd voor dat het minder geschikt zal zijn als audioboek, wat jammer is gezien de opkomst van dit medium. Tot slot kent het boek een globale indeling die engszins doet denken aan de in de marketing gebruikte Ansoff-model. Origineel én doordacht gezien de voorgenomen introductie van het baanbrekende medicijn in dit boek. Hoe fijn is het als een auteur afwijkt van de platgetreden paden?
De relatief korte hoofdstukken worden aangeduid met een al even korte titel, verwijzend naar wat er komen gaat. Dit laatste is wel zo prettig, aangezien de gebeurtenissen en de personages zich aan het begin van het boek in een rap tempo opvolgen waardoor opperste concentratie van de lezer wordt gevraagd. Vertellend vanuit een alwetende verteller, wordt het verhaal -heel verrassend- in de verleden tijd gepresenteerd, wat bijdraagt aan de spanning in het verhaal. De recente gebeurtenissen worden hierbij afgewisseld met flashbacks uit 2004, de zogenaamde “Intermezzi”, waardoor heden en verleden op een prettige manier tot elkaar komen.
Het taalgebruik zal niet voor iedereen even toegankelijk zijn. Los van de onuitsprekelijke Latijnse namen van de paddenstoelen, fêteert de auteur de lezer regelmatig op dure woorden. Dit is echter totaal niet storend omdat het volledig in het verhaal past en de gedegen research die overduidelijk ten grondslag ligt aan Drenkman ondersteunt; het geeft het verhaal body en zorgt dat feit en fictie naadloos in elkaar overlopen.
De beeldende manier van schrijven in combinatie met de karakteristieke en herkenbare personages maken dat je als lezer geen enkele moeite hebt om je in te leven in de verschillende scènes of je met de personages te identificeren.
Dit alles maakt van Drenkman een originele en doordachte thriller die je leeswereld binnen dendert, je in sneltreinvaart meeneemt door alle gebeurtenissen en je voldaan achterover zou laten zakken ware het niet dat Peters de lezer op niet één maar twee vette cliffhangers trakteert tegen het einde van het boek. Hierdoor kun je alleen maar heel ongeduldig uitkijken naar het derde deel. Ik zeg: kom maar door!
1
Reageer op deze recensie
