Indringende roman die onder je huid gaat zitten

Maar liefst vijftien jaar deed de schrijfster over dit boek. Rondtrekkend door het westen van haar geboorteland Australië, deed zij haar inspiratie op voor de personages in haar tweede roman Een leven zo ver. Annemarie Lodewijk tekende voor de Nederlandse vertaling.

West-Australië, eind jaren vijftig van de vorige eeuw. De familie MacBride runt de redelijk succesvolle schapenboerderij Meredith Downs. Als op een dag het noodlot toeslaat, komt het leven van Lorna, haar dochter Rose en jongste zoon Matt volledig op zijn kop te staan. Alleen Matt overleeft het ongeluk, zei het als een schim van zijn vroegere zelf. Toch knokt hij zich via een zware revalidatie zijn weg terug naar een, zoals dat zo mooi heet, zinvol bestaan.Maar dan slaat het noodlot nog een keer keihard toe en wel op de meest bizarre manier. Hoe zullen de diverse MacBrides dit overleven?

Het verhaal kent meerdere grote thema’s waaronder liefde, verlies en rechtvaardigheid maar veerkracht en geheimen zijn overduidelijk de rode draad. Hoeveel kan een mens hebben en hoe gaat iemand om met wat er op zijn pad komt? Welke keuzes worden er vervolgens gemaakt en kun je leven met de consequenties? Ieder personage in het verhaal heeft zijn eigen grote of kleine geheim en heeft de keuze hier iets mee te doen. De vraag die tijdens het lezen dan ook regelmatig rijst is 'wat zou jíj doen in dit geval', waarmee Stedman je op een subtiele manier dwingt om op een andere, vooral menselijker manier naar je medemens te kijken. En dit doet ze op een manier die binnenkomt:

‘Door de oude houten dakspanten klonk getjirp.
“Wat is dat voor vogel?” vroeg Andy
“Orgelvogel”
“O” zei de jongen (...) Nu klonk er een ander vogelgezang door de spanten. “En welke vogel is dat?” vroeg Andy.
“Een orgelvogel” ze Pete, terwijl hij de eerste grote brokken vlees in de oude zinken teil op de grond gooide.
“Nee, dat was die andere”.
“Zelfde vogel, ander liedje” (...)
Ergens vlakbij begon weer een vogel te zingen. “Oké, wat is dát voor vogel?”
“Een Ekster?”
Pete stopte met snijden en richtte zich tot Andy. “Nee. Weer dezelfde vogel”.
“Maar dit klinkt heel anders”
Pete lachte. “Yup. Mooi, hè?” (...)
Opeens klonk er een nieuw, schril, treurig geluid uit een boom. “Oké, en wat is dát voor vogel?”
“In elk geval geen Orgelvogel” zei Andy.
“Nou en of dat een Orgelvogel is, jongeman.”(...)
“Het feit dat je één lied hebt gehoord, betekent niet dat je de hele vogel kent”. Hij keek de jongen aan. “Een goede vuistregel voor het leven in het algemeen. Niemand is maar ‘één ding.”

En deze dialoog staat zeker niet op zichzelf, want als je van mooie quotes houdt, dan is Een leven zo ver absoluut jouw boek.

Naast de genoemde thema’s, is de uitwerking van de personages fenomenaal. Dit heeft geresulteerd in échte mensen, die pure gevoelens bij de lezer oproepen. Dit doet de auteur echter op een dusdanige manier, dat er voor de lezer ook nog voldoende overblijft om zelf in te vullen; één van de aspecten die het boek naar een hoger niveau tilt. Met de nadruk op één, aangezien Stedman zowel setting als tijdperk waarin het verhaal zich afspeelt zó waarheidsgetrouw neerzet, dat het je werkelijk geen enkele moeite kost je de leefomstandigheden voor te stellen waarin de familie MacBride en hun naasten zich staande moeten zien te houden. Bovendien schrijft ze zo vol liefde over Australië, dat je deze liefde wel móet delen.

Met net geen 500 pagina’s is deze tweede roman van de in Londen wonende auteur een stevige pil. Door de prettige schrijfstijl waarbij dialogen, gebeurtenissen en setting mooi met elkaar in evenwicht zijn en Stedman met de argeloze introductie van nieuwe personages kleine speldenprikjes van spanning in het verhaal weet te brengen, ervaar je dit op geen enkel moment als “veel”. Het grootste nadeel van dit boek is dat er op een gegeven moment een eind aan komt. De familie MacBride en hun turbulente leven, blijft je echter nog lang nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen, bij.