Neigt naar kasteelroman.

Er is in de geschiedenis van de mensheid veel geschreven, over alles is wel iets op een schrift drager gesteld. Een boek schrijven over de Tweede Wereldoorlog is door niet meer te tellen geschiedschrijvers geschied, en zal nog blijven geschieden. Romans waarin deze oorlog een rode draad is, al dan niet fictief, zijn er ook in grote hoeveelheden geschreven. Wanneer je dan jezelf als schrijver of schrijfster gewaagd aan deze laatste vorm van literair genre, dan meet je jezelf iets aan, en soms overschat men dan zichzelf. Dit is in "De verloren familie" bespeurbaar.

Over de oorlog, de nasleep en de wonden die zulk een gebeurtenis in mensen slaat en geslagen heeft kan en wil ik niets toelichten in iets dergelijks als een recensie. Daarvoor zou ik mijzelf iets teveel aanmatigen. Over het boek als literaire prestatie durf ik dit wel. Het is dit laatste waaraan ik mij dan ook gewaag.

Kort gezegd, het verhaal is mager, zeer mager zelfs. Een man, echtgenoot, ontvlucht zijn geschiedenis in zijn werk, een vrouw, echtgenote, die in een mid-lifecrisis komt en daarbij de ontrouwe vlucht neemt naar het bed van een tennisleraar (hoe clichématig kan men zijn?), en tot slot een dochter die dit alles niet aankan waardoor ze naaktmodel wordt in verliefdheid op de fotograaf en krijgt te kampen met een eetstoornis. Het is te simpel en te gemakkelijk om daardoor nog als serieuze roman betiteld te mogen worden. Ik doe dit dus dan ook niet, en blijf bij het begrip "kasteelroman".

Het ligt voor de hand dat dit boek dan ook wel moet eindigen in ..., ik zal het geheim houden.

Tot slot de feiten waarop het verhaal zich baseert. Die zijn zoals feiten zijn. Voor de geschiedenis schrijvers achteraf beschrijfbaar en ook wellicht verklaarbaar. Voor de slachtoffers, ik weet het niet, ik zou mij, om deze vraag te beantwoorden in de schoenen moeten plaatsen van diegene die lijden en hebben geleden aan het afschuwelijke litteken dat hun verleden veroorzaakt. Alleen zij die het hebben meegemaakt en nog steeds meemaken hebben hierin recht van spreken,

Het is uit respect naar dit slachtofferschap waarin ik weet dat zwijgen mij past.