Lezersrecensie
Een klop op de deur.
De gevreesde en beruchte "Klop op de deur", er is een hoofdstuk aan gewijd in dit boek, omschrijft de voortdurende dreiging van de dictatoriale terreur op het scherpst van de snede.
In het eerste deel wordt veel aandacht besteed aan de geschiedenis van het Russische communisme en en de vroege geschiedenis van Het huis.
Deel twee gaat verder en richt zich vooral op de bewoners.
Het zijn niet de russen die door Orlando Figes worden beschreven, onder andere in het boek "Fluisteraars", maar het is de upper class, de mensen in de partij en hun gezin. Breeduit schenkt Yuri aandacht aan de "hoofdbewoners", de mannen veelal, en de vrouwen die een hoge plaats in de communistische partij bekleden, aan de echtgenotes en hun kinderen en verdere familie.
Hun privileges, de hiërarchie in Het Huis, het idealisme, en het onvoorwaardelijke geloof van de bewoners in het systeem. Ragfijn fileert de schrijver ieders bestaan. Een voortdurende evenwichtskunst om te overleven openbaart zich in de loop van het boek. Uiteindelijk ben je als lezer getuige van hoe macht en angst werken in ieder persoon, of je nu vader, moeder, kind of familie bent.
Tot slot maakt Yuri Slezkine de balans op. In de epiloog citeert hij uit de roman "Tijd en plaats"van de schrijver Joeri Trifonov:
""Moet je leven?" Leven en herinneren zijn één en hetzelfde. Je kunt het ene niet vernietigen zonder het andere te vernietigen. Samen vormen ze een werkwoord dat geen naam heeft."
Wat Yuri doet, in zowel deel 1, als in deel 2 is een naam geven. Niet alleen aan personen, maar ook aan plaatsen en geschiedenis, een contextuele naam die ligt in de wieg, de weg en het graf.
Het communisme van de Sovjet was een geloof, en de gelovigen geloofden, tot het bittere einde toe. Eerst in de kracht, toen in de macht, gevolgd door de angst en tenslotte weer in zichzelf. En in die religieuze overtuiging was niets menselijks hen vreemd
De twee boeken van "Het huis van de regering" zijn als een huis waarin de bewoners een thuis vinden wat ze niet vonden in Het huis zelf.
Daarmee geeft de schrijver een betekenis die hijzelf omschrijft als:
De betekenis van het leven was het leiden ervan.
(bladzijde 527, deel 2)
In het eerste deel wordt veel aandacht besteed aan de geschiedenis van het Russische communisme en en de vroege geschiedenis van Het huis.
Deel twee gaat verder en richt zich vooral op de bewoners.
Het zijn niet de russen die door Orlando Figes worden beschreven, onder andere in het boek "Fluisteraars", maar het is de upper class, de mensen in de partij en hun gezin. Breeduit schenkt Yuri aandacht aan de "hoofdbewoners", de mannen veelal, en de vrouwen die een hoge plaats in de communistische partij bekleden, aan de echtgenotes en hun kinderen en verdere familie.
Hun privileges, de hiërarchie in Het Huis, het idealisme, en het onvoorwaardelijke geloof van de bewoners in het systeem. Ragfijn fileert de schrijver ieders bestaan. Een voortdurende evenwichtskunst om te overleven openbaart zich in de loop van het boek. Uiteindelijk ben je als lezer getuige van hoe macht en angst werken in ieder persoon, of je nu vader, moeder, kind of familie bent.
Tot slot maakt Yuri Slezkine de balans op. In de epiloog citeert hij uit de roman "Tijd en plaats"van de schrijver Joeri Trifonov:
""Moet je leven?" Leven en herinneren zijn één en hetzelfde. Je kunt het ene niet vernietigen zonder het andere te vernietigen. Samen vormen ze een werkwoord dat geen naam heeft."
Wat Yuri doet, in zowel deel 1, als in deel 2 is een naam geven. Niet alleen aan personen, maar ook aan plaatsen en geschiedenis, een contextuele naam die ligt in de wieg, de weg en het graf.
Het communisme van de Sovjet was een geloof, en de gelovigen geloofden, tot het bittere einde toe. Eerst in de kracht, toen in de macht, gevolgd door de angst en tenslotte weer in zichzelf. En in die religieuze overtuiging was niets menselijks hen vreemd
De twee boeken van "Het huis van de regering" zijn als een huis waarin de bewoners een thuis vinden wat ze niet vonden in Het huis zelf.
Daarmee geeft de schrijver een betekenis die hijzelf omschrijft als:
De betekenis van het leven was het leiden ervan.
(bladzijde 527, deel 2)
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bert w
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
