Mager verhaal, mooi taalgebruik

Een tijd terug las ik 'The fault in our stars' van dezelfde auteur. Een boek wat bleef hangen,  wat op mijn gevoel heeft gewerkt.
En nu was het dan de beurt aan dit boek. Ook hierover veel positieve geluiden gehoord, ik was benieuwd of het net zo goed was als eerder genoemd boek.

Het boek gaat over Aza, een meisje van 16 dat op het oog een heel normaal leven heeft, ware het niet dat ze last heeft van dwanggedachten.
Ze wordt vooral angstig van het idee dat ze geen controle heeft over zichzelf: haar gedachten, haar lijf en alles wat haar overkomt.

'Ik bedoel: ik heb geen zeggenschap over mijn gedachte, dus die zijn niet echt van mij. Ik beslis niet of ik zweet, of kanker krijg, of C. diff of wat dan ook, dus mijn lichaam is ook niet echt van mij. Ik beslis over geen van die dingen-dat doen krachten van buitenaf. Ik ben een verhaal dat zij vertellen. Ik ben omstandigheden.' (p.177)

Op een dag horen zij en haar beste vriendin Daisy van de vermissing van miljonair Pickett.
Omdat Aza zijn zoon Davis nog kent van vroeger, besluiten ze contact met hem op te nemen. Wie weet kunnen zij Pickett wel vinden en daarmee de beloning opeisen!

Maar al snel blijkt Aza dat ze Davis zelf veel belangrijker gaat vinden dan het geld.

Daarnaast nemen haar dwanggedachten het steeds meer over en Aza komt in een neerwaartse spiraal terecht.

John Green weet fantastisch mooie zinnen in elkaar te weven, waarvan er bijzonder veel quote-waardig zijn;

'Je nu is niet je voorgoed'  

en

'Je dient wat je aanbidt'

om er willekeurig 2 te noemen.
Wellicht moet je er even over nadenken maar beiden zijn zo waar als een koe.

Waar ik ook over na moest denken, waren bepaalde uitspraken die Daisy en Ava tegen elkaar (en Aza tegen zichzelf) deden. De meisjes zijn rond de 16 (17?) en gebruiken woorden waar ik op die leeftijd het bestaan nog niet eens wist.
Maar heey, wij hadden indertijd ook nog geen Google. Laten we het daar op houden...

Het hele verhaal omtrent de vermissing van Davis' vader dient imo alleen als de achtergrond waardoor Aza weer met Davis in contact komt.
Het wordt niet verder uitgewerkt en is flinterdun.
Wat inhoudt dat het boek grotendeels over Aza's angsten gaat.
Maar 300 blz over iemands angsten schrijven zonder in herhaling te vallen is knap lastig. En dat lukt dan ook niet.

Ik begrijp heel goed dat het voor Ava ( en lotgenoten op welke manier ook) geen kéuze is, die continue herhaling van hun angsten en gedachten.
Maar als lezer had ik de keuze wél om alinea's te gaan skippen... en dat deed ik dus ook.
Over het algemeen níet zo'n goed teken...

Het ís dus dat er bijzonder mooi geschreven  tekst in het boek staat, want met alleen het verhaal ging dit boek het niet redden om uitgelezen te worden door mij.

Een score geven vind ik dan ook een lastige in deze, want: Ooo wat een mooi taalgebruik, maar ook: Het verhaal vond ik niet zo best....

Ik neig dan ook naar een score net aan de positieve kant van een voldoende: een 7, oftewel 3,5 duim