Literair hoogstandje maar inhoudelijk wat teleurstellend

De pruimenpluk, de nieuwste roman van Dimitri Verhulst waarvoor hij naar eigen zeggen zijn inspiratie putte uit zijn eigen leven, lost ondanks het hoge literaire gehalte niet alle verwachtingen in. In De pruimenpluk schrijft Verhulst over de eenzaat en misantroop, Mattis, die wel graag eens een glaasje drinkt en ergens in een afgelegen huis aan een meer woont. Op een dag tijdens het baden in het meer ontmoet hij een vrouw, Elma, die toevallig voorbij komt zwemmen. Ze leren elkaar beter kennen, maar Elma heeft de vervelende gewoonte om soms dagen of weken te verdwijnen en niets van zich te laten horen. Ze heeft de dood van haar man nooit volledig kunnen verwerken en in haar huis is hij nog steeds aanwezig. Mattis probeert haar te overtuigen om volledig voor hem te kiezen en mondjesmaat lijkt dit ook te lukken.

De pruimenpluk mag dan wel een literair hoogstandje zijn met soms pijnlijk realistische scènes, toch weet het boek inhoudelijk niet helemaal te overtuigen en is het misschien zelfs wat teleurstellend, ook al viert de liefde hoogtij en lijkt Mattis zijn misantropie te doorbreken. Of dit een meerwaarde is voor de roman, is dan de vraag die de lezer zich hoort te stellen. Verhulst weet niet alle verwachtingen in te lossen bij lezers die liever een zwartgalliger en donkerder einde hadden gehad. Er schijnt zelfs een zweem van romantisch optimisme door in zijn roman en al het pessimisme lijkt bij het einde van het boek volledig te zijn vergaan.