Een niet 100 procent overtuigend debuut

Ik las Hard hart reeds in 2014 toen het boek nog maar pas verschenen was. Toen was ik niet helemaal overtuigd van het debuut van Ish (zie de onderste recensie). Nu heb ik het opnieuw gelezen om mijn mening eventueel bij te stellen. Eens zien hoe ik nu over dit boek denk.

Mijn mening anno 2020:

Tom verhuist naar Boston voor het eerste jaar aan de universiteit waarbij hij zijn kille ouderlijk huis achter zich laat. Hij maakt er niet veel vrienden, maar echt eenzaam is hij niet, want hij heeft Candiche, meneer Proctor en mevrouw Black. En er is ook nog Rachella op wie hij een oogje heeft laten vallen, maar zij merkt hem niet op, totdat haar gedrag na het eerste semester helemaal omslaat. Ze is donker gekleed en hoort niet meer bij de groep. Tom waagt het erop en zet een eerste stap. Is dit het begin van iets moois?

Hard hart voor een tweede keer lezen heeft mij nog steeds niet voor de volle 100% weten te overtuigen. Ik kan mij nu meer inleven in het volledig opgaan in iemand en dat je die persoon beter wilt leren kennen. Desalniettemin vond ik de roman nogal gekunsteld. Hamou voegt levenswijsheden en citaten aan zijn werk toe, maar hij weet ze voor mij niet op een natuurlijke manier in zijn werk te verwerken. Iets waar hij in zijn latere werk beter in slaagt. In zijn latere boeken ontwikkelt hij zich als een rasechte verhalenverteller, maar dit miste ik bij dit verhaal wat. Het mist de begeestering die ik lees in een Cécile, Als je iemand verliest die je niet kan verliezen of Het moois dat we delen. Ik denk dat de onderwerpen die hij in zijn later werk aansnijdt dichter bij zijn leefwereld staan dan dit verhaal dat zich in Boston afspeelt.

Toch leest het verhaal vlot weg en is er een verrassend, maar toch wel een beetje voorspelbaar einde. Als debuutroman is het toch een mooie prestatie, want hiermee was de toon voor zijn later werk gezet.

Ish Ait Hamou werd bekend in Vlaanderen en Nederland als choreograaf en jurist in So You Think You Can Dance. Maar Ish kan meer dan alleen maar dansen, want hij is een creatieve duizendpoot, wat hij met dit debuutroman bewijst. Naarmate hij meer schrijft, ontwikkelt hij zich tot een rasechte verhalenverteller.

Mijn mening anno 2014:

De jonge Tom Macleigh verhuist naar Boston om er te gaan studeren. Hij leert er meneer Proctor en mevrouw Black kennen, net als Candice. Hij heeft niet veel vrienden, maar de vrienden die hij heeft liggen hem nauw aan het hart. Tijdens de lessen kunstgeschiedenis is er een meisje die hem opvalt en over wie hij maar niet kan stoppen met denken. Het meisje heet Rachella en hij is onmiddellijk gesteld op haar, ook al kent hij haar niet. Hij hoopt haar op een dag te ontmoeten en vrienden te worden met haar, maar zijn verlegenheid staat hem in de weg. Op een dag raapt Tom al zijn moed bijeen en spreekt hij haar aan. Wordt dit het begin van een nieuwe vriendschap of niet?

Tom is een nogal filosofische man en ik vond dat het boek ook zeer filosofisch over kwam. Er stonden uitspraken in dat je niet te laat mag komen in het leven, omdat je dan allerlei dingen mist. En het was eigenlijk doorspekt met allerlei quotes over het leven en de liefde. Persoonlijk vond ik dat iets te veel van het goede. Het hoeft voor mij allemaal niet zo doordacht en filosofisch te zijn en ik ergerde me er bij momenten wel wat aan. Ik vond het personage van Tom met momenten nogal eng, want hij kwam bij mij over als één of andere creep, omdat hij zodanig geobsedeerd was door Rachella dat hij haar overal leek te volgen, of anders gezegd hij kwam mij over als een stalker die per se met Rachella wou praten. Hij mag dan wel filosofisch zijn, maar ik vond hem met momenten meer een stalker dan iets anders. Ik kan wel begrijpen dat je verliefd wordt op iemand, maar dat je zo'n intense gevoelens voelt voor iemand die je zelfs niet eens kent, dat lijkt me nogal vreemd. Volgens mij moet je eerst iemand leren kennen, alvorens je er verliefd op kunt worden, want het gaat om de persoon en niet om wat je ziet. Ook zijn eerste ontmoeting met Rachella verliep niet van een leien dakje, want hij doordacht bijvoorbeeld al alles wat hij op een eerste date met haar zou doen, maar het verliep helemaal niet zo goed. En het leek mij zo vreemd dat hij daar niet beter over nagedacht had.

Maar langs de andere kant vond ik het einde wel verrassend. Ik had eigenlijk een beetje genoeg van al dat filosofisch gedoe en het feit dat alles tussen hun beide perfect lijkt te gaan. Volgens mij is het nogal vreemd dat mensen nooit eens geen ruzie maken, want er zijn altijd wel ergernissen aan iemand anders. Maar het einde vond ik dus goed, omdat het een verklaring gaf aan bepaalde elementen die eerder in het verhaal al waren vermeld. Het gaf ook een verklaring waarom er iedere keer als titel stond 'maandag, 2 uur' en werd het mij ook duidelijk waarom alles zo idealistisch verteld werd, namelijk omdat het om Tom zijn visie op het hele verloop van het verhaal ging. Dus het einde verklaarde veel en daardoor ben ik ook wat minder negatief over het verhaal.

Ish Ait Hamou is vooral bekend van So You Think You Can Dance als choreograaf en jurylid. Maar hij schrijft al van jongs af verhalen. Hij omschrijft zichzelf als storyteller en dit is zijn eerste debuutroman.