Ontroerend, melancholisch en duister

Liften naar de hemel gaat over Quintin, die met zijn jonge zestien jaar al heel wat heeft meegemaakt. Zijn ouders besluiten hem daarom naar Canada te sturen, waar hij bij de strenge en religieuze familie Decker verblijft. Het is een ouderwetse familie, met veel kinderen, veel regels en weinig liefde. Het lukt Quintin dan ook maar slecht te aarden. Gelukkig zijn er kleine lichtpuntjes, zoals de mooie band met de bijzondere Ruth, een van de kinderen; de goede vriendschap met Mike, de zoon van de dominee, de interactie met de dorpsgek en de liefde van een dier.

Liften naar de hemel is een ontroerend, maar melancholisch verhaal. Je leeft ontzettend mee met de mistroostige situaties waar de hoofdpersoon in beland. En andersom: ook met de kleine, mooie momentjes leef je snel mee. Ontzettend knap hoe de auteur karakters zo weet neer te zetten dat ze het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen of ze juist je hart kunnen stelen. Het verhaal is even inkomen, maar laat je gelijk meeleven met de bevreemdende situatie waar de hoofdpersoon ook in terechtkomt. En met een knaller van een (enigszins abrupt) einde blijft het verhaal zeker nog even hangen.
Ik vond het interessant dat er af en toe werd gehint naar het, nogal schokerende, verleden van de hoofdpersoon. Stiekem vond ik het wel jammer dat dat uiteindelijk maar bij een tipje van de sluier bleef en niet verder uiteengezet werd. Nou ja, als lezer kun je zo je fantasie de vrije loop laten gaan. [Rectificatie: ik lees net ergens dat dit boek eigenlijk een soort vervolg is op een eerder boek van deze auteur, waarin het verleden ongetwijfeld aan bod komt. Jammer dat ik hier achteraf achter kom, haha ;) ]
Liften naar de hemel moet je verhaal zijn, maar ik vond het zelf erg intrigerend en boeiend.

Het deed mij qua stijl erg denken aan De ondergrondse spoorweg, Ga als een rivier en Stenen eten. Liefhebbers van die boeken raad ik dit boek ook zeker aan!