Indrukwekkend en ontroerend

Wat als je op een dag hoort dat je vader niet je biologische vader blijkt te zijn?
Het is moeilijk te voor te stellen. Onwerkelijk.
Maar dit is wat Patty meemaakte toen ze 43 was. Haar hele leven denkend dat haar vader haar biologische vader was. En zo opeens...wordt ze in een nieuwe werkelijkheid geworpen.
Dat haar ouders hulp hadden gezocht om zwanger te raken, dat wist ze. Hormoonbehandelingen, dacht ze.
Maar dat er een donor aan te pas was gekomen, dat had ze nooit bedacht. En dan bleek ook nog dat die donor de gynaecoloog zelf was...Jos Beek.
Haar ouders hebben het altijd geheim gehouden. Dat het Jos Beek zelf bleek te zijn, dat wisten zij niet. Voor hen was de donor onbekend. En dat moest vooral zo blijven. Niemand mocht het weten. In die tijd moesten wensouders er vooral over zwijgen.

Patty heeft de drang om allerlei dingen uit te zoeken. Wie was Jos Beek? Welke genen heb ik van hem? Hoe vaak heeft hij dit gedaan en hoeveel halfbroers-en zussen heb ik? Lijken ze op me? Waarom wordt er zo geheimzinning over gedaan?
Helaas kan ze in haar zoektocht niet op de steun rekenen van haar ouders en broer. Die willen er vooral niet over praten en het stil houden. Maar Patty zet door, doet onderzoek, gaat naar bijeenkomsten en ontmoet daar veel halfbroers- en zussen. Met een aantal van hen krijgt ze een goede band en bij hen kan ze haar hart luchten.

Wat een mooi en indrukwekkend verhaal was dit om te lezen. Ondanks het pittige onderwerp, is de schrijfstijl heel fijn en vlot.
Ik heb tijdens het lezen vaak gedacht: wat zou ik doen in deze situatie? Hoe Patty er mee om is gegaan, daar heb ik diep respect voor. Hoewel ze natuurlijk ook boos is geweest, valt mij vooral op dat ze heel respectvol omgaat met alles. Ze gaat niet met haar vinger wijzen. Ze neemt niemand echt iets kwalijk. Ze wil juist vooral weten wie ze is, wat haar achtergrond is. Dat haar ouders en broer er niks over wilde weten, vond ik erg verdrietig. Juist nu had ze alle steun van hen nodig. Maar dat is gelukkig alsnog goed gekomen.
De reactie van haar kinderen, toen ze het hen vertelde, vond ik ontroerend.
'Gelukkig kan opa wel heel lekker koken' en 'Ik weet alles, opa!', terwijl haar zoon opa om de hals vliegt. Het blijkt maar wat een aanpassingsvermogen kinderen hebben, en dat het dus niet nodig is om ze voor te liegen...ook niet als ze donorkind zijn!

Je hoort de verhalen over donorkinderen in het nieuws. Maar je hebt er geen beeld bij. Kunt je er moeilijk iets bij voorstellen. Dankzij dit boek krijgt het een gezicht. Dus dank je wel Patty, dat ik je verhaal mocht lezen!