Wow, weer een echte Stui!

In dit achtste boek van Esther is de hoofdrol weggelegd voor Robin, 26 jaar en hoofd beveiliging van Kasteel Ter Hooge in Middelburg.
Samen met haar collega’s Alex en Kerem beschermt ze het kasteel, zijn kunstschatten en natuurlijk ook de bewoners.
Dan gaat op een avond het indringersalarm af, juist in de nacht dat de bewoners niet thuis zijn. Een man die zeker een kop groter is dan zij en zo te zien ook nog regelmatig de sportschool bezoekt, probeert het kasteel binnen te dringen. Robin bedenkt zich geen moment, komt in actie en werkt de man tegen de grond.
Maar dan blijkt het de zoon van de eigenaren van het kasteel te zijn…Ze denkt hierdoor haar baan te verliezen, maar niets in minder waar. Is dit een begin naar iets moois?

Na al die prachtige verhalen, was ik dan ook weer erg benieuwd naar dit verhaal.
Nu was ik één van de proeflezers, maar wat is het uiteindelijke eindresultaat prachtig geworden!
Een verhaal waarbij alle emoties langskomen. Er zit humor in maar ook juist stukken waarbij je juist emotioneel wordt doordat de hoofdpersonages zich openstellen.

Dit boek is weer een echte Stui! De schrijfstijl is vlot, waardoor het makkelijk leest en je door het verhaal heen vliegt omdat stoppen geen optie is.
Ook is dit weer een verhaal wat recht uit het hart komt, dit voel je als je het leest.
Daarnaast is het ook nog eens zo geschreven dat het lijkt alsof je daar zelf rondloopt en alles zelf meemaakt. Ook de vele persoonlijke details zijn in dit boek weer te ontdekken. Hou ervan!

“soms ben je zolang met iemand bevriend dat je hem of haar als familie gaat zien, dat is alleen maar mooi. Dat moet je koesteren”.

Zo voelen de boeken van Esther ook aan, als een warm bad, en de personages sluit je in je hart. Het voelt als familie.

De hoofdpersonages zijn weer mooi bij elkaar gevonden, het klopt gewoon.
Robin, een stoere vrouw, weet wat ze wil en gaat daar ook voor. Maar ze is ook een vrouw met een pittig verleden. Dit heeft haar gevormd tot wie ze nu is, een sociaal, betrokken persoon maar durft zich ook niet snel open te stellen, doet snel aannames en trekt het muurtje rondom haar hart weer snel op.
Dan Constantijn “Tijn”, had ik in het begin een beetje een haat-liefdeverhouding mee.
Een zelfverzekerde, stoere man, tikkeltje arrogant, totdat hij zijn muurtje laat zakken, zich openstelt en eerlijk is over zijn gevoelens. Dan blijkt het een fantastische vent! Wat een lieve, slimme en heerlijke man is het uiteindelijk!

“Iemand die alles heeft, kan toch iets tekortkomen”
Daar komt Tijn gelukkig ook op tijd achter!

Er zijn nog veel meer mooie, prachtige personages te vinden in dit boek. Veel lezers zouden hun namen kunnen herkennen.....

Sprookje of Luchtkasteel? Is een boek vol mooie, ontroerende thema’s waarbij rugzakjes vol met de gebeurtenissen uit het verleden, behoorlijk in de weg kunnen zitten. De emotionele stukjes zijn sterk geschreven.
Maar ook het sociale aspect wordt hier mooi omschreven.
Daarnaast lezen we nu ook iets van een andere cultuur. Mooi hoe dit allemaal in een boek samenkomt.