Heftige leeservaring

Van Susin Nielsen wil ik alles lezen. Dus, ondanks dat ik me nog door een stevige stapel andere boeken aan het werken was, ging 'Het ongemakkelijke dagboek van Henry K. Larsen' toch mee naar huis, afgelopen vrijdag. En zondagochtend had ik het uit.

Het ongemakkelijke dagboek is in het verhaal een notieboekje dat Henry krijgt van zijn therapeut Cecil. Henry vindt het maar niks, dat boekje. Ook zijn therapeut vindt hij niks. Die is met zijn kapotte, gestreepte sokken en zijn morsige kantoor nog ergens in de jaren zeventig blijven hangen (of was het tachtig, ik weet het niet meer). En Henry wil gewoon vooruit. Niet over zijn broer Jesse praten, niet over HET, wat Jesse gedaan heeft, niet over alles wat zich vlak voor HET afspeelde...

Intussen is Henry verhuisd, samen met zijn vader, naar een plek waar niemand hem kent. Niemand weet er ook van HET af en dat komt Henry goed uit. Hij probeert een nieuw bestaan op te bouwen op zijn nieuwe school en in zijn nieuwe, armzalige appartement, waar de Indische buurman Ataputti en de veel te sexy Karen elkaar het leven zuur maken en zijn vader net iets te vaak pizza bestelt en 'ziek' is na een avondje drank.

Het leven, de geschiedenis, maar zeker ook HET laten zich niet wegduwen, hoe Henry dit ook probeert. Sommige dingen vergeet je nooit en blijven altijd pijn doen. Susin Nielsen windt daar geen doekjes om. Tel daarbij op dat Henry ook nog eens een eersteklas underdog is en samen met zijn vriend Farley slachtoffer is van pesterijen en je zou denken dat het boek meer gesnotter dan gesnater oplevert. Toch is dat niet zo en dat is helemaal aan Nielsen te danken. Ze schrijft rauw, maar eerlijk en met humor waar dat past en veilig is. Je hebt daardoor voortdurend het gevoel als lezer, maar zeker ook als jongere, serieus genomen te worden. Ja. Het leven is af en toe vreselijk en op momenten wordt het zelfs ondraaglijk, maar je kúnt overleven. Je kúnt ermee dealen. Met die boodschap leg je het boek dan ook weer terug in de kast, verlangend naar meer...