Meesterwerk over liefde, schuldgevoel en groot verdriet

'Ketchup Clouds' gaat over een meisje dat ervan overtuigd is iets vreselijks gedaan te hebben. Haar schuldgevoel is zo groot, dat ze er bijna aan onderdoor gaat. Ze besluit haar verhaal te doen aan iemand die niet weet wie zij is en dat ook nooit zal weten: een moordenaar op Death Row. In een eindeloze reeks brieven vertelt ze haar verhaal, van het eerste moment met Max, de ontmoeting met diens broer, en alle verwikkelingen daarvoor, daartussendoor en erna.

Het is lastig om niet teveel te vertellen, maar ik probeer dat toch niet te doen. Dat zou zonde zijn voor wanneer je zelfs eens zou besluiten dit prachtige werk van Pitcher in de hand te nemen. Wat ik zo fantastisch aan haar werk vind, is dat ze in staat is levensechte personages neer te zetten, 'round characters' zoals ze moeten zijn, met al hun mooie en minder mooie kanten, hun twijfels, zorgen, obsessies en dromen.

Pitcher weet ook heel goed te beschrijven dat er meer mensen zijn die met dezelfde soort gevoelens rondlopen, in dit geval schuldgevoel, en dat ieder dat op zijn eigen manier probeert te verbergen, maar daar wordt uiteindelijk niemand beter van. Al waakt Pitcher ervoor om met clichés te komen, zo van: praat er maar over en dan is alles weer goed.

Nee. Het leven is niet altijd mooi. Soms speel je gevaarlijke spelletjes en soms maak je domme fouten. De enige manier om ermee om te gaan, is doorgaan en jezelf, een beetje, te vergeven. Iets wat je overigens niet mag doen als je besluit nooit iets van Annebel Pitcher te lezen. Dat blijft onvergeeflijk.