Realistisch verhaal over een meisje in psychische nood

'Een-nul' is het verhaal van Loes, die na een zelfmoordpoging terechtkomt in psychiatrisch centrum 'Strandlust'. Of zij zelf ook autist is, wordt in het boek niet helemaal duidelijk. Haar ongemakkelijke omgang met andere mensen kan duidelijk ook veroorzaakt zijn door haar ongelukkige jeugd. Er is wél een andere autist aanwezig in het verhaal: Daniël. Uiteindelijk is het haar gedrag richting Daniël dat duidelijk maakt dat Loes echt moet veranderen. Maar voor het zover is...

Als lezer raak je in de eerste helft van het boek al net zo in verwarring als Loes zelf is. De vele korte zinnen, het warrige taalgebruik, de gekke gedachten van Loes: ze maken dat je je regelmatig afvraagt wat Loes nu eigenlijk wil. Daarnaast wil je ook wel je arm om haar heen leggen, want het is duidelijk dat ze het absoluut niet gemakkelijk heeft.

Gaandeweg het verhaal wordt Loes' verhaal helderder, en dat gebeurt ook met dat wat Loes vertelt en denkt. Je voelt haar zo stukje bij beetje 'beter worden', al is het aan het eind van het verhaal nog zeker geen kwestie van 'ze leefde nog lang en gelukkig'. Integendeel. Regelmatig is het 'Een-nul' geweest voor de autisten, op verschillende punten in het verhaal, maar de gehele wedstrijd is nog geenszins beslist als je het boek dichtslaat.

Dat vind ik zelf fijn aan het boek. Loes is niet zielig, ze is, zeker aan het eind van het verhaal een jongedame met heel wat power...maar dat is nog geen garantie voor succes. Precies zoals in het leven zelf.