Warm verhaal vol humor

Derk Visser kende ik aanvankelijk alleen van 'Patatje Oorlog', een dun werkje in Lijsters-uitgave, over twee meisjes die nogal landerig hun visie op jongens in het bijzonder en hun leven in het algemeen geven. Ik vond het innemend, maar niet heel bijzonder. Later las ik wat meer van hem en wat me toen bijbleef, was dat hij over sociale situaties schreef die nu niet als uitmuntend te boek staan. Daar schoot hij soms wat in door, vond ik, met als gevolg dat ik zijn werkjes steeds minder geloofwaardig vond. (Zo gek als in het echt kun je het niet beschrijven en als je dat wel probeert, dan wordt dat dus gek genoeg juist ongeloofwaardig.)

Anyway. Toen de dirigente van ons koor, tevens Neerlandica, wild enthousiast vertelde over Drama Queen, twijfelde ik dus wel heel even. Heel even. Want deze dirigente-Neerlandica heeft wél een neus voor mooi materiaal. En dat was het. Drama Queen heb ik in twee rukken uitgelezen.

Het gaat over Angel, die met haar ontzettend jonge moeder in een smoezelig flatje woont in een troosteloos deel van een grote stad. In het verhaal, dat verdeeld is over drie periodes (Angel is 12, 13, 15 jaar oud) worstelt Angel met haar adhd, haar relatie met haar moeder die maar geen echt respectabele baan kan vinden en met haar gevoelens voor Kayleigh.

Vooral dat laatste thema is ontzettend realistisch, lief, respectvol, mooi en weet-ik-veel-hoe-nog-meer uitgewerkt. Natuurlijk komt er een moment van 'samen op een matrasje' en dit beschrijft Visser zo levensecht, zonder overbodige opsmuk, dat je zou willen dat iedere tiener zo'n ervaring zou mogen hebben. Ja. Vooral die tiener die worstelt met gevoelens voor iemand van hetzelfde geslacht. Hoewel het onderhand eens duidelijk zou moeten zijn dat het geen fluit uitmaakt van wie je houdt, is dat in onze maatschappij helaas nog vaak een punt van jewelste.

Derk Visser maakte er iets doodgewoons van, en tegelijkertijd zoiets prachtig moois. Hij heeft mij weer helemaal teruggewonnen.