Spannend, maar ook onduidelijk, met een vervelend einde...

Ik liet me weer verleiden. Was het de fijne bladspiegel, of toch het omslag? De belofte van een dystopische Young Adult, gelinkt aan de moderne tijd, waarin we met zijn allen soms angstig kijken naar de toekomst?

H@CK gaat over Paradise, een 'perfecte' wereld, waarin zelfs je voedingsstoffen tot de laatste mineraal afgemeten en geprint worden. Vliegtuigen vervuilen niet meer, want via VR kom je overal waar je maar wilt zijn en de natuur is -dus- beschermd. In Paradise leven Prissy en Holden, die samen met hun moeder de dood van hun vader proberen te verwerken. Prissy lukt dat nog het best, maar Holden heeft er meer moeite mee. Hij heeft ook moeite met de 'perfecte' wereld waarin hij moet leven en zijn opstandige natuur leidt hem op gegeven moment naar een opname in Het Instituut, waar men hem zal behandelen voor deze opstandigheid.

Vandaaruit waaiert het verhaal alle kanten uit en hoewel ik steeds wil blijven lezen (spanning opbouwen is een onmiskenbaar talent van Mous) wordt het me niet duidelijker naarmate het boek vordert. Het is net of er een aantal belangrijke details missen en ik daardoor een soort van literaire kortsluiting in mijn hoofd krijg. Ik stoor me ook aan de setting van het verhaal. In 'Test', van dezelfde schrijfster, speelde het verhaal zich om onduidelijke redenen in Engeland af, en nu hebben we met H@CK te maken met Paradise in de Verenigde Staten, om al even onduidelijke redenen. Zou het een persoonlijke voorkeur van Mous zijn, die verengelsing van haar verhalen? Ik zie geen andere reden. Als het nou om een vertaald werk ging, maar dat is het niet. Jammer, jammer.

Kijk. Ik snap heel goed waarom jongeren haar boeken willen lezen. De schrijfstijl van Mous is vlot, de wisseling van perspectief, waar ze zo vaak gebruik van maakt, zorgt voor extra vaart en de personages zijn nooit saai of te lief. En ja, het is best aardig om de tijd waarin we nu leven als 'Bange Jaren' te omschrijven. Heeft iemand ten slotte een betere term verzonnen?

Maar toch. Er blijft iets knagen. En dan moet ik ook nog wachten op een vervolg, dat op pagina 397 aangekondigd wordt. Laten we in vredesnaam hopen dat ze er geen trilogie van maakt.