Sprookjesachtige mooi avonturenboek

Ik lees niet zo heel vaak kinderboeken. Wél jeugdboeken, young adult, en dan wat werkjes die ik 'gewoon' wel fijn vind. Daarbij laat ik me niet iets door iemand aanpraten (of het moet een docent zijn die een toets over het boek bij me af wil nemen...), maar enthousiasmeren kun je me af en toe wel. En, wees eerlijk: wie wordt er nu niet enthousiast van verhalen over 'Lampje'? Dat kan alleen een dolende, harteloze ziel zijn. Die niet kan lezen. Vooruit. Vergeven. Maar goed. Toen de dirigente-pianiste van het koor, tevens Neerlandica en docent aan de Pabo, mij vertelde over dit sprookjesachtige boek, verschenen er lichtjes in haar ogen. Dus ik las.

Is het een avonturenboek? Is het een sprookje? Ik heb onvoldoende opgelet om hier met zekerheid iets over te kunnen zeggen. Wat ik wél voldoende heb gedaan, is me laten betoveren door het kaleidoscopisch verhaal van een klein meisje dat op een dag de lamp van de vuurtoren niet aan kan steken. Een schip vaart te pletter op de rotsen en voor straf moet ze zeven jaar werken om de 'schuld' te betalen.

Het zou spelbrekend zijn om hier te vertellen welke avonturen Lampje (echte naam: Emilia) beleeft. Je moet dat echt zelf beleven, in kleine hoofdstukjes waarbij het steeds lijkt of je een nieuw deurtje doorgaat naar weer een nieuw stukje van de wereld waarin Lampje ronddoolt.

Die kleine hoofdstukjes zijn stuk voor stuk stilistische pareltjes, met mooie, sprookjesachtige zinnen die nergens suikerzoet worden of sentimenteel, maar die toch maken dat je zachtjes 'achgos' fluistert en Lampje, maar ook 'Vis' en 'Lennie' wel door de bladzijdes heen over hun bol wil aaien als troost.

Wat denk je van zinnetjes als 'hij keek met kleine beetjes' of een woord als 'odeklonje'. Of een filosofische volzin als 'Soms, als je iets een hele tijd vreselijk graag wilde en je krijgt het eindelijk, is er een soort stilte waarin niemand weet wat ie moet doen''...ach, ik begin er weeral van te zuchten.

'Lampje' las ik als eBook, simpelweg omdat het kon. Over drie weken verdwijnt het boek weer, vanzelf, van mijn smartphone, omdat het nu eenmaal een biebboek is, en dat houd je niet. Of toch? Dit is nu echt zo'n boek dat je zelf wilt hebben, om in de kast te zetten, af en toe een stukje te herlezen of gewoon, in het voorbijgaan liefdevol over de rug te aaien. En dat geldt -dus- niet alleen voor 9-jarigen.