Knap verhaal over het willen uitgummen van het verleden

Nog maar een paar dagen geleden kwam ik er via een aantal berichten in een Facebook-groep voor docenten achter dat ik een mazzelaar ben. In tegenstelling tot veel andere middelbare scholen, beschikt onze school namelijk over een mediatheek. Dat is mazzel één. Mazzel twee is dat onze mediatheek barst van de boeken, zowel oudere als nieuwere uitgaves, van bekende en onbekende schrijvers. Daarbovenop prijkt mazzel 3: in de mediatheek werken onder andere twee mediathecaressen met een passie voor lezen en leren, en ze zijn ook nog eens medewerkers van de centrale bibliotheek in Emmen. Wie daar weleens op de jeugdafdeling is geweest, weet: ik heb over boeken niets te zeuren. En dat doe ik dan ook niet.

Vorige week trof ik in de mediatheek 'Vogel'. Geen idee waarom ik het meenam, maar het vond de weg naar mijn tas en mijn thuis. Vogel heeft 'thuis' verlaten, na jarenlange gevoelens van verlating, van 'niet genoeg zijn', van 'hier moet ik in ieder geval weg'. Vogel heet overigens Berre. Ze woont met haar moeder en haar zusje Suus in een oude boerderij, waar haar moeder langzamerhand de greep op de werkelijkheid verliest, na de scheiding van haar vader. Moeder vlucht, onder meer, in een wereld van paranormale zaken. Berre organiseert haar eigen vlucht naar een stad verderop, waar ze studeert en nieuwe mensen ontmoet. Haar greep op de werkelijkheid is minstens even broos als die van haar moeder en het kost haar dan ook moeite om haar leven in te richten.

Het is een wrang verhaal over een moeder-dochterband die niet gezond is. Moeder kan niet moederen doordat ze te bezeten is door haar eigen problemen en Berre vindt daardoor haar dochterrol niet. Ze wil het liefst haar jeugdjaren achter zich laten, maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Ondanks de vele vluchten in deze vlot en goed geschreven jeugdroman ontsnapt niemand aan zijn eigen geschiedenis. Ook niet door het veranderen van je naam (Berre noemt zichzelf Elke), het niet openen van brieven of het weigeren van telefoontjes.

Het verleden blijft als een niet uit te wassen dikke vlek in je eigen rugzak zitten. Ondanks dat, en dat lees je ook tussen de regels door, zijn er kansen op een eigen bestaan. Zolang je maar voorzichtig bent. Met wie vlucht je...en waarnaartoe...