Indringend en schurend, maar niet helemaal af

(Aangeraden door Hebban, als persoonlijke leestip.)

Wat is een wolfgetal? Dat heb ik me regelmatig afgevraagd bij het lezen van dit dikke, wonderlijke romandebuut van Laura van der Haar. Ik kwam er niet achter tijdens het lezen en ben dus na afloop gaan googelen. Het wolfgetal heeft te maken met het aantal zonnevlekken op de zon. Zonnevlekken zijn relatief koelere plekken op de zon en hoe meer zonnevlekken, hoe actiever de zon.

Deze kennis heb je vooraf niet nodig om de roman te begrijpen, hoogstens kun je er de titel mee verklaren, maar het maakt het wel áf. 'Het Wolfgetal' gaat over twee meisjes. Het ene meisje, de verteller, blijft naamloos en het andere heet Vikki. De twee zijn sinds hun basisschooltijd bevriend en naarmate de jaren vorderen, krijgt deze vriendschap een steeds ziekelijker karakter. Hoewel je aan alle kanten voelt en weet dat de verteller afstand moet houden, trekt Vikki haar juist met haar duistere aspecten steeds harder aan. Als motten naar de licht, insecten naar een neonlamp, als de verteller naar de zon die Vikki voor haar is, inclusief, of juist dóór die zonnevlekken.

Het verhaal kan niet goed aflopen en dat doet het dan ook niet. Of toch wel? En voor wie dan? En voor wie niet? Er blijft aan het einde nog wat te raden en dat is wel fijn. Wat ook fijn is, is de beeldende schrijfstijl van Van der Haar, volop originele metaforen en overige vormen van beeldspraak. Wat te denken van: "...bij zijn navel staat één overhemdknoopje open, alsof dat ding anders geen lucht krijgt en zo kijkt die navel ook." Ik houd van een dergelijke stijl, ook al zijn de gebeurtenissen die beschreven worden eerder vreselijk dan lieflijk, monsterlijk dan vredelievend. Het is dan ook vooral het verhaal van de verwoestende uitwerking die Vikki op haar omgeving heeft.

Ik snap de acties van Vikki overigens wel, al keur ik ze niet goed en erger ik me er regelmatig mateloos aan. Op zekere momenten wil ik het wicht wel een goed pak rammel geven. Maar toch. Vikki voelt zich van binnen zo zwart...de enige manier om de buitenwereld in overeenstemming te brengen met de binnenwereld, is verwoesting van alles om je heen en ook je eigen buitenkantje. De acties van de verteller, echter, snap ik niet. Ze zouden te verklaren moeten zijn, maar als gezond, uitgebalanceerd meisje ga je niet zo ver met iemand als Vikki mee. 'Gewone' ergernis aan tafel en ouders die naar de zin van de verteller te weinig met haar praten, lijken mij niet voldoende.

Het is het enige minpuntje aan dit boek, naast misschien het gegeven dat Vikki een zusje zou hebben dat maar één keer genoemd wordt, maar verder nooit verschijnt. (Of heb ik dat niet goed gelezen?) Ik ben erg benieuwd naar nieuw werk van Van der Haar. Hopelijk is ze, na dit debuut, niet al te veel tijd kwijt aan het schrijven voor De Speld. (Iets wat overigens haar rijkdom aan fantasie en taalgebruik wel een beetje verklaart.)