De sneeuw kan vallen maar de zon komt ook weer op

Sinds mijn vroege tienerjaren ligt deze serie me nauw aan het hart. Ik zie nog zo voor me hoe mijn papa de eerste film aan mij introduceerde en we samen vanaf de bank vastgekluisterd zaten aan de televisie. Het had me volledig in zijn ban. Je zou dus wel kunnen stellen dat ik, net als vele anderen, enorm benieuwd was toen ik hoorde dat het verhaal van Haymitch eraan kwam, en wat een verhaal was dat ook…

Collins laat zien dat het dystopische genre ons niet langer waarschuwt voor een verre toekomst, maar ons een spiegel voorhoudt van het heden. Wat we lezen als fictie, voltrekt zich tegelijk in de werkelijkheid. Het geweld stopt niet bij de laatste bladzijde van dit boek, het gaat verder voor onze ogen. Ik denk aan Palestina, en dit is geen hoofdstuk in een boek; het is een écht verhaal dat zich elke dag herschrijft in bloed, stilte en verzet. Daar waar vredesbewakers rondlopen met een blauwe ster.

Nu wat meer over het verhaal zelf…

”The snow may fall, but the sun also rises”. Als je na The Ballad of Songbirds and Snakes enige genegenheid voor president Snow voelde, kan ik je verzekeren dat die gevoelens na het lezen van dit boek als sneeuw voor de zon zullen smelten.
Ik zou Haymitch een knuffel willen geven. Zijn verhaal raakte me diep; hoewel ik wel wist hoe het zou eindigen, had ik nooit kunnen bedenken dat zijn leven zo’n lijdensweg zou worden als dit. Het is hartverscheurend. Dit verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit Haymitch’s gedachten, met veel innerlijke monologen. Hierdoor kun je je ontzettend goed inleven in de beproevingen die Haymitch heeft moeten doorstaan en leer je zijn karakter beter kennen.

“Nothing you can take from me was ever worth keeping, and she is the most precious thing I’ve ever known.”
Het is helemaal logisch dat Haymitch is geworden wie hij is zoals wij hem kennen. De gruwelijkheden waarvan hij getuige was en alles en iedereen die hem ontnomen is, zijn gewoonweg verschrikkelijk. Zijn verhaal behoort tot de meest gruwelijke, donkere en traumatiserende verhalen die ik ooit heb gelezen. Het brak echt mijn hart. Het is zo zielig om te zien hoe een zachte, goedlachse jongen bezwijkt onder de brute spelletjes van Snow. Haymitch’s stille, observerende aard lijkt bijna een overlevingsmechanisme te zijn geworden; een manier om afstand te nemen van de machteloosheid en het voortdurende geweld om hem heen.
Zijn verhaal gaat vooral over de psychologische tol die de wrede spelletjes van Snow en het verlies van dierbaren op hem hebben geëist. Zijn transformatie is een duidelijke reflectie van hoe wreedheden en persoonlijke tragedies iemand kunnen veranderen, soms op manieren die zelfs die persoon zelf niet meer herkent.

Daarnaast maakten veel namen uit de eerdere boeken hier een comeback, al vond ik dat dit soms wat geforceerd aanvoelde; bijvoorbeeld de connectie met Lucy Gray, waar in de eerste trilogie nooit naar werd verwezen. Dat vond ik enigszins vreemd, maar het bleef alsnog een heel goed verhaal. Ik hield echt van hoe de personages zo krachtig en authentiek werden neergezet en hoe dit leidde tot een hecht bondgenootschap. Er was een sterke samenhang tussen de gebeurtenissen in de eerdere boeken en in dit boek. Veel elementen, zoals de Spotgaai-pin van Maysilee en de vrees voor muziek als een vorm van opstandigheid, vormen samen één groot geheel. Ik vond het heel mooi dat dit boek eindigde met Katniss en hoe hij op zijn manier zijn belofte aan zijn grote liefde via haar toch een beetje kon waarmaken, maar dat is hoe je het zelf interpreteert.

“You were capable of imagining a different future. And maybe it won’t be realized today, maybe not in our lifetime. Maybe it will take generations. We’re all part of a continuum. Does that make it pointless?”