Een heerlijke combinatie van een psychologische thriller en een whodunit

"Jij bent net Teigetje, echt waar: hoe diep je ook valt, je veert altijd weer op."

'De vrouw in suite 11' is het eerste boek dat ik mag recenseren als LS-thriller ambassadeur, en wat is het een knaller om mee te beginnen (die sprayed edges ook )! Het is het vervolg op 'De vrouw in suite 10', dat negen jaar geleden verscheen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die nog niet gelezen heb, maar gelukkig stond dat de leeservaring niet in de weg. Er werd een aantal keren teruggevallen op de gebeurtenissen op cruiseschip de Aurora, bijvoorbeeld vanwege de trauma's en de daarbij horende terugkerende nachtmerries die Lo hierdoor heeft opgelopen. Ondanks dat ik wat achtergrondinformatie miste, is dit deel dus prima losstaand te lezen. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik nu wel heel nieuwsgierig ben geworden naar het eerste deel.

Het boek is opgedeeld in vijf delen en gedurende het hele verhaal wist de auteur de spanning goed vast te houden. Telkens als ik dacht dat het boek een bepaalde kant opging, werd ik toch weer verrast. Ondanks dat ik bepaalde plotwendingen zag aankomen, wist de ontknoping mij van mijn stuk te blazen. Het is een psychologische thriller, wat je duidelijk merkt aan de interne conflicten en de focus op karakterontwikkeling. Maar door de zoektocht van Lo naar de moordenaar en het motief, en de uiteindelijke oplossing van de moord, voelde het voor mij ook een beetje aan als een whodunit. De manier waarop ze de puzzelstukjes bij elkaar legde en de moord perfect uiteenzette, gaf mij Hercule Poirot-vibes. Het enige waar ik me soms aan iriteerde, was dat Lo soms wel heel snel van vertrouwen was.
Kortom: een heerlijke combinatie van een psychologische thriller en een whodunit, met belangrijke thema's als macht, vertrouwen, verraad en moederschap, die mij tot het einde in zijn greep hield.

In oktober verschijnt de verfilming van 'De vrouw in suite 10' op Netflix met Keira Knightley als Lo Blacklock.