Ga daar weg!

Bij het lezen van Chalet 152 moest ik denken aan een aflevering van All you need is love van Robert ten Brink. De man die Ten Brink een bezoek bracht woonde sinds het stukgaan van zijn relatie in een stacaravan op een vakantiepark.

In Chalet 152 krijgt de werkloze Djoeke van ’t Hull het aanbod om tijdelijk in het vakantiehuisje van zijn oom en tante te wonen. De tante is terminaal ziek en zolang zijn oom voor haar zorgt kan hij niet naar het huisje. De oom vindt het een prettig idee dat iemand op het vakantiehuis past.

Na een periode van lezen en verveling geeft Djoeke gehoor aan de oproep van de parkbeheerder om bij te dragen aan het verbeteren van de leefomgeving van het vakantiepark. Hij geeft zich op om vrijwillig alle lantaarnpalen van een verse zilveren verflaag te voorzien. Tijdens dit werk maakt Djoeke langzaamaan kennis met andere permanente bewoners van het vakantiepark. Ze zijn stuk voor stuk einzelgängers; teruggetrokken mensen. In Japan noemt men dergelijke kluizenaars hikikomori. Er is iets met hen.
Zo ook met Audrey d’Audretsch. Zij is kunstschilder en recent heeft ze ook haar spiritualiteit ontdekt. Djoeke is meteen in haar ban.

Maar hoewel er niets gebeurt en de omgang met haar behalve tot seks niet verder tot iets leidt, weet Valens de lezer te boeien door een spirituele nachtsessie als centrale gebeurtenis op te voeren, afgewisseld met flashbacks van gebeurtenissen in de voorgaande maanden.

Net als in Het boek ont is de hoofdpersoon van Valens in Chalet 152 een passieve, sukkelige jonge man die geen richting noch tempo weet te geven aan zijn leven. Een lulhannes zou Jeroen Brouwers zeggen.

Wat ik mooi vind aan een dergelijk uitgangspunt als Chalet 152 is dat hierdoor mijn gevoelens als lezer worden afgewisseld van met aan wanhoop grenzende ergernis aan deze lulhannes tot aan een relativerende behoefte tot onthaasten. Met als vooruitzicht zelf in zo’n park te gaan zitten met als enige taak het lezen van boeken.
In Het boek ont van Valens richt de hoofdpersoon Isebrand Schut een zelfhulpgroep op met lotgenoten voor mensen die bang zijn om hun post open te maken. Net als Isebrand weet Djoeke niet uit een lethargische houding te komen en daardoor overkomt hem iemand als Audrey. Hem overkomt het leven in plaats van dat hij het zelf vormgeeft. Met enige zelfreflectie vraag ik me overigens af in hoeverre ik zelf wel de vormgever van mijn eigen leven ben.

En toch had ik bij het lezen voortdurend de behoefte om Djoeke toe te schreeuwen: ga eens wat doen man met je leven! Zoek een baan en ga daar weg! Maak dat je daar wegkomt en vergeet dat gekke mens.
Uiteindelijk gebeurt dat ook. Maar alleen omdat het hem overkomt.