Zwaarmoedig en beklemmend

Karolina Ramqvist beschrijft in haar memoir de met geur, kleur en smaak gevulde jeugd van een eenzaam meisje. Ze heeft het over de grote witte eettafel waaraan ze meestal alleen eet, de rijstpudding van haar oma, de betekenis van pannenkoeken op het aanrecht. Het is het relaas van een obsessie met eten, die ze als volwassene wil overwinnen.

De prachtige cover van dit boek trok meteen mijn aandacht, dan de titel en pas daarna de korte inhoud. Een jeugd die wordt naverteld aan de hand van eetgewoonten, dat leek me wel iets. En dus wilde ik het lezen.

Aan de hand van wat er gekookt en gegeten werd, vertelt Ramqvist over haar moeder, oma, opa, en afwezige vader. Een aantal gerechten worden voor haar erg belangrijk, vooral omdat ze er als kind een speciale betekenis aan verleende. Ze benoemt vaak hoe haar oma altijd aan het bakken was, maar zelf amper leek te eten. Hoe ze als kind altijd iets van eten bewaarde, omdat ze iets achter de hand wilde hebben. Hoe moeilijk ze het vond om toe te geven, ook al werd het haar gevraagd, dat ze honger had.

Ramqvist schetst het beeld van een eenzaam, zenuwachtig en angstig meisje dat amper ruimte durft in te nemen. Ze is erg in zichzelf gekeerd en algauw obsessief bezig met (denken aan) eten. Wat ik me als lezer vooral afvroeg, is waar haar extreem teruggetrokken karakter vandaan komt. Waar haar obsessieve, vaak angstige gedachten vandaan komen. Ze lijkt oprecht graag gezien te worden, maar brengt wel veel tijd alleen door. Van leeftijdsgenootjes of hobby’s is geen sprake.

Als je de auteur niet kent - net zoals ik haar niet kende - leest ‘Brood en melk’ bijna als een roman. Het gaat over liefde, onzekerheid, eenzaamheid, obsessie en honger die verder gaat dan het fysieke. Het is een zwaarmoedig en beklemmend boek. Daar lijkt Ramqvist soms het evenwicht uit het oog te verliezen: niet alles hoeft geproblematiseerd te worden.